نینوا و انتظار: تاملی نو صفحه 164

علیک وتأسّفاً وتحسراً علی ما دهاک وتلهّفاً حتی اموت بلوعه المصاب و غصّه الاکتیاب»؛(1)

«اگر روزگار به تأخیرم انداخت و مقدّرات مرا از یاریت بازداشت و در مقابل دشمنانت نجنگیدم (جز جنگجویان در رکابت نبودم) و با مخالفانت نبرد نکردم؛ لکن به خاطر تو و آنچه بر تو وارد شده، هر صبح و شام برایت ناله می کنم و به جای اشک خون می گریم، تا آن گاه که با حسرت و غصه و اندوه جان دهم».

منتظران را به لب آمد نفس***ای همه فریاد، به فریاد رس(2)