نینوا و انتظار: تاملی نو صفحه 175

«لم تخرجنی لرأفتک بی و لطفک لی و احسانک الیّ، فی دوله ایام الکفره الذین نقضوا عهدک و کذّبوا رسلک لکنک اخرجتنی رأفه منک و تحننا علیّ للّذی سبق لی من الهدی الذی له یسّرتنی و فیه انشأتنی»(1)؛ «و از آنجا که با من رأفت مهربانی داشتی و نظر لطف و احسان، مرا در دوران سلطنت پیشوایان کفر و ضلالت _ که عهد تو را شکستند و رسولانت را تکذیب کردند _ به دنیا نیاوردی؛ لیکن زمانی مرا بهوجود آوردی که از برکت پیشوای توحید حضرت خاتم الانبیا(صلی الله علیه وآله) مقام هدایت و معرفت _ که در علم ازلیت مقرر بود _ بر من میسر فرمودی و در این عصر هدایت، مرا پرورش دادی».

چه جای تعجب و شگفتی از این بزرگوار که خود را پاسدار دین هدایت بداند و پرچم صالح امت جدش را بدوش بگیرد: «انما خرجت لطلب الاصلاح فی امه جدی»(2) و در این راه از هیچ چیز واهمه و ترس نداشته باشد؛ بلکه به استقبال شهادت برود، هر چند که خون او اصلاح امت را در پی خواهد داشت. در این جمله منسوب به امام حسین(علیه السلام) آمده است: «ان کان دین محمد لم یستقم الا بقتلی فیاسیوف خذینی»(3)؛ «اگر دین جدم جزء با کشته شدن من استوار نمی ماند، پس ای شمشیرها مرا دریابید» و چه زیبا گفته اند: «الاسلام محمدی الحدوث وحسینی البقاء».

1- بحارالانوار ، ج 95، ص 216؛ مفاتیح الجنان ، دعای عرفه، ص 432.
2- اعلام الهدایه ، ج 5، ص 132.
3- جمله منسوب به امام حسین(علیه السلام).