نینوا و انتظار: تاملی نو صفحه 198

حضرت فرمود: شما بودید که مرا به جنگ وادار کردید و اولاد و برادران مرا کشتید. آن ملعون گفت: «لاتکثر المقال»! «حرف زیادی نزن»!

امام(علیه السلام) صیحه ای زد و شمشیر بیرون کشید و چنان گردن او را زد که پنجاه ذراع آن طرف تر پرتاب شد. لشکر یزید همه مضطرب شدند.

اینجا بود که زید ابطحی ملعون گفت: «ویلکم انکم عجزتم عن رجل واحد؟ تفرّون عنه؟»؛ یعنی، وای بر شما! آیا از مبارزه با یک نفر عاجزید. و از او فرار می کنید؟ خودش به جنگ امام آمد، همه لشکر خوشحال شدند. امام فرمود: آیا نمی دانی به جنگ کسی می آیی که هیچ خوفی ندارد. جواب امام را نداد و شمشیرش را به روی امام کشید؛ لیکن امام بر او سبقت گرفت و با شمشیر او را به دو نیم کرد.(1)

چهار. نهضت و شجاعت امام حسین(علیه السلام) از دیدگاه بزرگان شیعه

1. شیخ محمد حسین آل کاشف الغطاء

«وَلَولا نِهضَهُ الحسینَ(علیه السلام) واصحابُه یوم الطَّف لما قام لِلاِسلام عَمُودٌ ولااَخضَرَ لَهُ عُودٌ ولاََماتَهُ ابوسفیانَ وابناءُ معاویهَ و یزیدَ فی مَهدِهِ ولَدَ فنُوه مِن اَوّل عَهدِهِ فی لَحْدِهِ»؛ یعنی اگر نهضت حسین(علیه السلام) نبود، و یاران او در حادثه کربلا نبودند؛ ستونی برای اسلام بر پا نمی ماند و چوبی از آن به سبزی نمی گرایید و ابوسفیان و خاندان معاویه و یزید، آن را در مهد (گهواره) از بین برده، از روز نخستین ظهورش آن را دفن کرده بودند.