نینوا و انتظار: تاملی نو صفحه 212

نکته پایانی

اگر درباره شجاعت امیرالمؤمنین(علیه السلام) و امام حسین(علیه السلام) و حضرت مهدی(عج) قلم زدیم، به آن معنا نیست که امام حسن مجتبی(علیه السلام) و دیگر حضرات معصومین(علیهم السلام) فاقد این صفت بودند؛ بلکه کمتر، زمینه بروز و ظهور چنین شجاعتی برای آنان پیش آمد و ما شیعیان بالاتفاق معتقدیم که امامان معصوم(علیهم السلام)، «کلُّهم نورٌ واحدٌ» هستند و اصالت خط امامت پا برجاست. این اوضاع متفاوت است که نمودهای مختلفی را در پی دارد و این کثرت ها همگی از یک حقیقت اند و هیچ یک از این ظواهر نباید ما را از حقیقت یگانه «امامت» و پیروی از آن باز دارد. به عبارت دیگر حقیقت واحده «امامت» در فراز و فرودهای مختلف اوضاع گوناگون، به جلوه های متفاوتی عیان گشته است.

از این رو که اگر امام حسن مجتبی(علیه السلام) یا دیگر حضرات معصومین(علیهم السلام) در زمان و اوضاع اجتماعی امام حسین(علیه السلام) بودند، همان کار را می کردند که امام حسین(علیه السلام) کرد و بالعکس. مؤیّد کلام ما حدیث شریفی است از لسان دُرر بار پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله) نقل شده است:

«اَلحَسَنُ والحُسینُ اِمامانِ قاما اَوْ قَعَدا»(1)؛ «حسن و حسین(علیهما السلام) دو امام اند، چه قیام کنند و چه قعود».