پژوهشی در علوم قرآن صفحه 101

برهان عقلی

در ب_ح_ث ق_رائت س_خن از قرآن «ملفوظ» است، نه قرآن مکتوب. سخن از قرآنی است که با ص_وت ب_ر رس_ول صلی الله علیه و آله و سلم ت_ل_فظ شده است. قرائت و اعراب مربوط به قرآن مَقرو و ملفوظ است که توسط فرشته وحی بر رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم تلاوت شده است، نزل به روح الامین علی قلبک لتکون من المنذرین بلسان عربی مبین، (1) «فرود فرستاد قرآن را بر قلب تو روح الامین با زبانی عربی رسا تا تو از بیم دهندگان باشی.» این قرآن همان است که، انا انزلناه قرآناً عربیاً (2). «ما قرآن را به زبان عربی نازل کردیم.» سخن از قرآن عربی است. قرآن لفظی. اما حقیقت قرآن در ام الکتاب است. در آن مرحله لفظ عربی و غیر عربی مطرح نیست.

در قرآن لفظی هر کلمه یا جمله ای که تلفظ می شود، یک اعراب نیز تلفظ می شود. تلفظ بدون اعراب م_مکن نیست و یک تلفظ هم یک اعراب بیشتر پذیرا نمی باشد. بر این اساس یک اعراب جزء حقیقت تلفظ است. تلفظ بدون اعراب ممکن نیست. و نیز در ی_ک تلفظ هیچ گاه دو اعراب وجود ندارد. و چون قرآن یک مرتبه بر رسول اللّه صلی الله علیه و آله و سلم تلفظ شده اس_ت، ی_عنی حقیقت قرآن که به شکل لفظ عربی مبین درآمده است. یک مرتبه بر رسول اللّه صلی الله علیه و آله و سلم تلفظ ش_ده اس_ت؛ ی_ک مرتبه تلفظ یک ایرشتر پذیرا نیست. بدین خاطر قرآن یک اعراب بیشتر ندارد. م_ق_دم_ات ب_رهان را به این شکل می توان تنظیم نمود و تردید در هر کدام از این مقدمات تردید در حصول نتیجه خواهد بود و اگر تردید در مقدمات راه نداشت، نتیجۀ برهان حتمی خواهد بود.

1_ یک تلفظ یک اعراب را همراه دارد؛ انفکاک این دو ممکن نیست.

2_ تلفظ هر عبارت یعنی کلمات و جمله ها یک اعراب بیشتر پذیرا نمی باشد.

3_ قرآن یک مرتبه بیشتر بر رسول اللّه صلی الله علیه و آله و سلم تلفظ نشده است. یک مرتبه تلفظ، یک اعراب و