پژوهشی در علوم قرآن صفحه 229

هل کنت الا بشراً رس_ولاً، (1) «آیا من جز بشر پیام رسان می باشم»، چون بشر هستم الگوی شما می باشم و چ_ون م_ل_کوتی هستم راهبر بشر می باشم. بر این اساس بشر بودن رسول به شخص او مربوط می شود. یعنی پیامبر بشر است، نه پیام او. این یک چهره پیامبر است.

اما پیام او وحی و نشأت گرفته از ملکوت می باشد. و این همان چهره دیگر پیامبر است. به همین خاطر پیامبران دو چهره دارند؛ یک چهره بشری، دیگری چهره ملکوتی.

وحی در قالب لفظ

پیامبر برای راهبری مردم ناگزیر از ایجاد انس و سازگاری با مردم است. پیامبری که از مردم فاصله داشته باشد، قادر به راهنمایی آنها نخواهد بود. پیامبر باید از بین مردم و با مردم و مردمی باشد، هو الذی بعث فی الامیین رسولاً منهم یتلوا علیهم آیاته (2) «او آن چنان خدایی است که از میان مردم اُمی پیام رسانی از خودشان برگزید تا آیات خدا را بر آنان تلاوت کند.» پیامبر باید از بین خود مردم برگزیده شود.

ب_رای ایجاد انس و سازگاری با مردم راه اصلی سخن گفتن است. به همین خاطر پیامبر باید با مردم سخن ب_گوید و پیام خدای سبحان را با سخن که عامل اصلی ارتباط بین انسان هاست، پیام رسانی کند. بنابراین وحی گرچه از ملکوت است، گرچه معارف وحی قدسی و آن سویی می باشد، لیکن برای ای_ج_اد ان_س و راب_ط_ه با مردم، ب_ای_د به صورت سخن درآید و در فکررس قرار گیرد، تا سبب ارتباط بین انسان ها و خدای سبحان شود.

در نتیجه گرچه معارف وحی بلند مرتبه در نزد خدای سبحان می باشند، لیکن ب_رای رشد و تعالی انسان باید ریزش نموده و به صورت لفظ درآیند و بر بشر تجلی نمایند، انا انزلناه قرآناً عربیاً لعلکم تعقلون، (3) «ما قرآن را به صورت عربی در آوردیم ت_ا ش_ای_د ش_ما در آن اندیشه کنید.» تا قرآن به صورت لفظ در نیاید و در فکررس بشر قرار نگیرد نمی تواند

1- اسراء، 92.
2- جمعه، 2.
3- یوسف، 1.