پژوهشی در علوم قرآن صفحه 232

انسان های زم_ان ن_زول را پیام رسانی می کند و هم آیندگان را مشمول خطاب خود می داند. همانند این که هم اکنون از ملکوت نازل می شود و با جامعه سخن می گوید.

بدین سان مخاطبان قرآن تنها حاضران در محضر رسول اللّه صلی الله علیه و آله و سلم و با عرب حجاز نمی باشند، بلکه تمام انسان های عجم را در هر زمان نیز شامل می شود. این گونه مخاطب های غیر عرب برای فراگیری پیام قرآن یا باید با زبان قرآن آشنا شوند و یا زبان قرآن ب_ه زبان در خور فهم آنها ترجمه شده، تا از آن بهره وری کنند. بنابراین مخاطب قرآن هم انسان های زمان نزول قرآن می باشند، و هم انسانهایی که تا روز قیامت به دنیا می آیند. زیرا خطاب قرآن به صورت «قضیه طبیعیه» است. با توجه به این نکته قرآن باید به گونه ای سخن بگوید که با هر دو گروه از مخاطبان خود ایجاد انس و سازگاری نماید.

پیامبر و زبان قوم

پیامبر که از بین ملتی مبعوث می شود، باید به زبان همان ملت پیام خود را بیان کند. زیرا اگر با زبان دیگر سخن بگوید و مخاطبان او درک نکنند قادر به ایجاد انس با آنان نخواهد شد و این نوعی بیگانگی از ق_وم خ_وی_ش م_حسوب می شود. اگر پیامبر از بین آرامی ها مبعوث می شود، باید پیام او به زبان آرامی، و اگر از بین عبری ها، پیام او به زبان عبری، و اگر از بین قوم عرب است، ولو برای غیر عرب، باید زبان او عربی باشد. تا بتواند با قوم خود ارتباط برقرار کند.

در طول تاریخ رسالت، پیامبران که از بین ملت ها برانگیخته شده اند با زبان همان ملت سخن گفته اند، و ما ارسلنا م_ن رس_ول الا بلسان قومه، «هیچ پیامبران را نفرستادیم مگر با زبان قومش.» همه پیامبران با زبان قوم خود سخن می گفتند. حال منظوراز زب_ان آی_ا فقط فرهنگ گ_فتاری و نوشتاری و گویش واژگانی است، و یا سایر ویژگی های گویشی را همراه دارد. در بحث های آینده روشن خواهد شد. از همین روست که تورات به زبان «عبری» و انجیل به زبان «آرامی» و قرآن به زبان «عربی» نازل شده است.