پژوهشی در علوم قرآن صفحه 233

زبان قوم چیست؟

زبان قوم عبارت است از واژگان گویشی با ویژگی گرامر و عناصر زیبایی. یعنی شیوه های روانی، رسایی و آرایه و فنون کمکی مانند تمث_یل، م_ج_از، است__عاره، مبالغه و مانند اینها. زبان قوم عامل اصلی ایجاد ارتباط و انس و رساندن مقاصد می باشد. از این رو زبان قوم از فرهنگ قوم جدا می شود. زیرا که زبان ع_ام_ل و اب_زار رس_اندن مقاصد و فرهنگ هاست. اما فرهنگ، معارف و باورهای حق یا باطل یک قوم م_ی ب_اش_د. از ل_حاظ ارزشی، ارزش فرهنگ اصیل و محوری است. ولی ارزش زبان ابزاری می باشد. فرهنگ یعنی باورها و پندارها، درست یا نادرست. زبان یعنی ابزار ارتباط و گویش که فرهنگ ها را به یکدیگر انتقال می دهد. با روشن شدن تفاوت زبان و فرهنگ، به برخی از ویژگی های زبان قوم می پردازیم.

ویژگی های زبان قوم

الف: واژگان گویشی

واژگان گویشی که تشکیل دهنده اسکلت هر زبان می باشد، هویت اصلی هر زبان را شکل می دهد. ال_ب_ت_ه منظور واژه ها با مفاهیم است که عامل انتقال مقاصد می باشند. و واژه هایی که عامل انتقال مفاهیم م_ی ب_اشند، همواره در حال تغییر و تحولند. یا جایگزین می شوند و یا ساختار آنها تغییر می کند. باروری و پالایش و ویرایش از ویژگی های واژگان گویشی زبان هاست که به زبان تکامل می بخشد.

ب: قرار دادی بودن مفاهیم

رساندن مفاهیم توسط واژه ها یک امر ذاتی نیست. بلکه اعتباری و وابسته به قرارداد محاوره است. این سخن بی پایه است که کسی ادعا کند مفاهیم اثر ذاتی الفاظ می باشند. اگر ذاتی بود باید هر واژه ای برای هر کس همان پیام خاص را می رساند و نیازی به فراگیری زبان نباشد. مثلاً واژه «ما» در زبان عرب مایع روان را می رساند که در فارسی «آب» گفته می شود. اگر رساندن این مفهوم ذاتی واژه بود باید هر کس لفظ «ماء» را می شنید، آن مفهوم به ذهنش می آمد. نیازی به آشنایی با زبان عربی نباید باشد.