پژوهشی در علوم قرآن صفحه 7

نیستی آنها را یاد بگیری». و لقد اوحینا الیک و الی الذین من قبلک (1)؛ «بر تو و بر پیامبران پیش از تو وحی کردیم». ان هو الا وحی یوحی (2) «قرآن جز وحی چیز دیگری نیست.»

معنای وحی

این ها همه تعبیر از یک حقیقت می باشند. از این حقیقت به «وحی» یاد می شود. گرچه مفهوم واژگانی وح_ی ب_ه ل_ح_اظ ویژگی هایش بیشتر رهنمود به خصوصیت وحی است. زیرا واژه وحی را به اشاره س_ری_ع (3)، س_رع_ت (4)، س_خ_ن پ_ن_ه_انی (5) اشاره (6) القاء امر در باطن دیگری (7) معنا نموده اند. این تعبیرها، وی_ژگی های وحی را بهتر می رساند.

در کاربرد این واژه ممکن است برخی این خصوصیات در ن_ظ_ر ب_اش_د و ممکن است در مثل وحی رسالی تمام خصوصیات مورد توجه باشند. چنان که ابن اثیر می گوید: وحی بر نوشتار و اشاره، رسالت، الهام، سخن پنهانی اطلاق می شود. (8) در هر صورت شناخت واژه وح_ی وام_ث_ال آن در راه ی_اب_ی به حقیقت وحی رسالی آن چنان کمکی نمی کند به خصوص باتوجه به کاربردهای قرآنی آن.

کار برد قرآنی وحی

ق_رآن وح_ی را در خ_صوص آموزه های غیبی و وحی رسالی به کار نبرده است، بلکه وحی در معنای القا م_ط_ل_ب ب_ه دی_گ_ری ب_ا م_رات_ب_ی ک_ه دارد ب_ه کار رفته است. حتی در مصادیق متضاد رحمانی و شیطانی، وحی تعبیر شده است.

1- زمر، 65.
2- نجم، 4.
3- مفردات، ص 51.
4- کتاب العین، 843. نهایه ابن اثیر، ج 5، ص 296.
5- المنجد، ص 891، صحاح اللغه، ج 6، ص 2250.
6- لسان العرب، ج 15، ص 240.
7- التحقیق، ج 13، ص 56.
8- النهایه، ج 5، ص 163.