ترجمه قرآن کریم استاد انصاریان صفحه 564

فَلَمَّا رَأَوْهُ زُلْفَهً سِیئَتْ وُجُوهُ الَّذِینَ کَفَرُوا وَقِیلَ هَذَا الَّذِی کُنتُم بِهِ تَدَّعُونَ (27)

پس زمانی که آن [وعده داده شده] را از نزدیک ببینند، چهره کافران درهم و زشت گردد [و به آنان گویند:] این است همان چیزی که آن را [از روی مسخره] می خواستید. (27)

قُلْ أَرَأَیْتُمْ إِنْ أَهْلَکَنِیَ اللَّهُ وَمَن مَّعِیَ أَوْ رَحِمَنَا فَمَن یُجِیرُ الْکَافِرِینَ مِنْ عَذَابٍ أَلِیمٍ (28)

بگو: به من خبر دهید اگر خدا من را و هر که را با من است هلاک کند، یا مورد رحمت قرار دهد، پس چه کسی کافران را از عذاب دردناک پناه خواهد داد؟ (28)

قُلْ هُوَ الرَّحْمَنُ آمَنَّا بِهِ وَعَلَیْهِ تَوَکَّلْنَا فَسَتَعْلَمُونَ مَنْ هُوَ فِی ضَلَالٍ مُّبِینٍ (29)

بگو: اوست رحمان، به او ایمان آوردیم، و بر او توکل کردیم، پس به زودی خواهید دانست چه کسی در گمراهی آشکار است. (29)

قُلْ أَرَأَیْتُمْ إِنْ أَصْبَحَ مَاؤُکُمْ غَوْرًا فَمَن یَأْتِیکُم بِمَاءٍ مَّعِینٍ (30)

بگو: به من خبر دهید اگر آب مورد بهره برداری شما [چون آب رودها، چشمه ها، سدها و چاه ها] در زمین فرو رود [تا آنجا که از دسترس شما خارج گردد] پس کیست که برایتان آب روان و گوارا بیاورد؟! (30)

سوره القلم

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ ن وَالْقَلَمِ وَمَا یَسْطُرُونَ (1)

ن، سوگند به قلم و آنچه می نویسند، (1)

مَا أَنتَ بِنِعْمَهِ رَبِّکَ بِمَجْنُونٍ (2)

که به سبب نعمت و رحمت پروردگارت [که نبوّت، دانش و بصیرت است] تو مجنون نیستی؛ (2)

وَإِنَّ لَکَ لَأَجْرًا غَیْرَ مَمْنُونٍ (3)

و بی تردید برای تو پاداشی دایم و همیشگی است؛ (3)

وَإِنَّکَ لَعَلَی خُلُقٍ عَظِیمٍ (4)

و یقیناً تو بر بلندای سجایای اخلاقی عظیمی قرار داری. (4)

فَسَتُبْصِرُ وَیُبْصِرُونَ (5)

پس به زودی می بینی و [منکران هم] می بینند، (5)

بِأَییِّکُمُ الْمَفْتُونُ (6)

که کدام یک از شما دچار جنون اند؛ (6)

إِنَّ رَبَّکَ هُوَ أَعْلَمُ بِمَن ضَلَّ عَن سَبِیلِهِ وَهُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِینَ (7)

بی تردید پروردگارت بهتر می داند چه کسی از راه او گمراه شده، و او به راه یافتگان داناتر است. …. (7)

فَلَا تُطِعِ الْمُکَذِّبِینَ (8)

از تکذیب کنندگان [قرآن و نبوّت] فرمان مبر. (8)

وَدُّوا لَوْ تُدْهِنُ فَیُدْهِنُونَ (9)

دوست دارند نرمی کنی تا نرمی کنند، (9)

وَلَا تُطِعْ کُلَّ حَلَّافٍ مَّهِینٍ (10)

و از هر سوگند خورده زبون و فرومایه فرمان مبر، (10)

هَمَّازٍ مَّشَّاءٍ بِنَمِیمٍ (11)

آنکه بسیار عیب جوست، و برای سخن چینی در رفت و آمد است، (11)

مَّنَّاعٍ لِّلْخَیْرِ مُعْتَدٍ أَثِیمٍ (12)

به شدت بازدارنده [مردم] از کار خیر و متجاوز و گنهکار است. (12)

عُتُلٍّ بَعْدَ ذَلِکَ زَنِیمٍ (13)

گذشته از این ها کینه توز و بی اصل و نسب است، (13)

أَن کَانَ ذَا مَالٍ وَبَنِینَ (14)

[سرکشی و یاغی گری اش] برای آن [است] که دارای ثروت و فرزندان فراوان است. (14)

إِذَا تُتْلَی عَلَیْهِ آیَاتُنَا قَالَ أَسَاطِیرُ الْأَوَّلِینَ (15)

هنگامی که آیات ما را بر او می خوانند، گوید: افسانه های پیشینیان است! (15)