ترجمه قرآن کریم استاد انصاریان صفحه 566

خَاشِعَهً أَبْصَارُهُمْ تَرْهَقُهُمْ ذِلَّهٌ وَقَدْ کَانُوا یُدْعَوْنَ إِلَی السُّجُودِ وَهُمْ سَالِمُونَ (43)

دیدگانشان از شرم و حیا، فرو افتاده، خواری و ذلت آنان را فرا گیرد و اینان [در دنیا] به سجده [بر خدا] دعوت می شدند در حالی که تندرست بودند [ولی از فرمان خدا متکبرانه روی می گرداندند.] (43)

فَذَرْنِی وَمَن یُکَذِّبُ بِهَذَا الْحَدِیثِ سَنَسْتَدْرِجُهُم مِّنْ حَیْثُ لَا یَعْلَمُونَ (44)

پس مرا با کسانی که این قرآن را انکار می کنند واگذار، به زودی ما آنان را به تدریج از آن جا که نمی دانند [به سوی عذاب] می کشانیم؛ (44)

وَأُمْلِی لَهُمْ إِنَّ کَیْدِی مَتِینٌ (45)

و [البته] آنان را مهلت می دهیم [تا گناهشان را در حال بی خبری به نهایت برسانند]، بی تردید نقشه و تدبیر من استوار است. (45)

أَمْ تَسْأَلُهُمْ أَجْرًا فَهُم مِّن مَّغْرَمٍ مُّثْقَلُونَ (46)

[اینکه دعوتت را نمی پذیرند] مگر از آنان در برابر ابلاغ رسالت پاداشی می طلبی که از خسارت و زیانش سنگین بارند؟ (46)

أَمْ عِندَهُمُ الْغَیْبُ فَهُمْ یَکْتُبُونَ (47)

یا غیب نزد آنان است و آنان از روی آن] می نویسند [و خود با تکیه بر آن به ادعاهای خود یقین می کنند و به دیگران هم خبر می دهند؟ (47)

فَاصْبِرْ لِحُکْمِ رَبِّکَ وَلَا تَکُن کَصَاحِبِ الْحُوتِ إِذْ نَادَی وَهُوَ مَکْظُومٌ (48)

پس در برابر حکم و قضای پروردگارت [که هلاک کردن تدریجی این طاغیان است] شکیبا باش و مانند صاحب ماهی [یونس] مباش [که شتاب در آمدن عذاب را برای قومش خواست و به این علت در شکم ماهی محبوس شد] و در آن حال با دلی مالامال از اندوه، خدا را ندا داد. (48)

لَّوْلَا أَن تَدَارَکَهُ نِعْمَهٌ مِّن رَّبِّهِ لَنُبِذَ بِالْعَرَاءِ وَهُوَ مَذْمُومٌ (49)

اگر رحمت و لطفی از سوی پروردگارش او را در نیافته بود، یقیناً نکوهش شده به صحرایی بی آب و گیاه افکنده می شد. (49)

فَاجْتَبَاهُ رَبُّهُ فَجَعَلَهُ مِنَ الصَّالِحِینَ (50)

پس پروردگارش او را برگزید و از شایستگان قرار داد (50)

وَإِن یَکَادُ الَّذِینَ کَفَرُوا لَیُزْلِقُونَکَ بِأَبْصَارِهِمْ لَمَّا سَمِعُوا الذِّکْرَ وَیَقُولُونَ إِنَّهُ لَمَجْنُونٌ (51)

و کافران چون قرآن را شنیدند، نزدیک بود تو را با چشمانشان بلغزانند [و از پای درآورند] و می گویند: بی تردید او دیوانه است! (51)

وَمَا هُوَ إِلَّا ذِکْرٌ لِّلْعَالَمِینَ (52)

در حالی که قرآن جز مایه تذکر و پند برای جهانیان نیست. (52)

سوره الحاقه

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ الْحَاقَّهُ (1)

آن روز ثابت و حق [که وقوعش حتمی و تردیدناپذیر است،] (1)

مَا الْحَاقَّهُ (2)

آن روز ثابت و حق چیست؟ (2)

وَمَا أَدْرَاکَ مَا الْحَاقَّهُ (3)

و تو چه می دانی که آن روز ثابت و حق چیست؟ (3)

کَذَّبَتْ ثَمُودُ وَعَادٌ بِالْقَارِعَهِ (4)

[قوم] ثمود و عاد آن روز کوبنده را انکار کردند؛ (4)

فَأَمَّا ثَمُودُ فَأُهْلِکُوا بِالطَّاغِیَهِ (5)

اما قوم ثمود با عذابی سرکش هلاک شدند، (5)

وَأَمَّا عَادٌ فَأُهْلِکُوا بِرِیحٍ صَرْصَرٍ عَاتِیَهٍ (6)

و اما قوم عاد با تندبادی بسیار سرد و طغیان گر نابود شدند، (6)

سَخَّرَهَا عَلَیْهِمْ سَبْعَ لَیَالٍ وَثَمَانِیَهَ أَیَّامٍ حُسُومًا فَتَرَی الْقَوْمَ فِیهَا صَرْعَی کَأَنَّهُمْ أَعْجَازُ نَخْلٍ خَاوِیَهٍ (7)

که خدا آن را هفت شب و هشت روز پی در پی بر آنان مسلط کرد و [اگر آنجا بودی] می دیدی که آنان مانند تنه های پوسیده و پوک درختان خرما روی زمین افتاده [و هلاک شده اند.] (7)

فَهَلْ تَرَی لَهُم مِّن بَاقِیَهٍ (8)

آیا از آنان هیچ باقی مانده ای می بینی؟ (8)