ترجمه قرآن کریم استاد انصاریان صفحه 568

فَلَیْسَ لَهُ الْیَوْمَ هَاهُنَا حَمِیمٌ (35)

پس امروز او را در اینجا دوست مهربان و حمایت گری نیست؛ (35)

وَلَا طَعَامٌ إِلَّا مِنْ غِسْلِینٍ (36)

و نه غذایی مگر چرکاب و کثافات [ی از بدن اهل دوزخ!] (36)

لَّا یَأْکُلُهُ إِلَّا الْخَاطِئُونَ (37)

که آن را جز خطاکاران نمی خورند. (37)

فَلَا أُقْسِمُ بِمَا تُبْصِرُونَ (38)

پس سوگند یاد می کنم به آنچه [از محسوسات] می بینید، (38)

وَمَا لَا تُبْصِرُونَ (39)

و آنچه [از غیر محسوسات] نمی بینید، (39)

إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ کَرِیمٍ (40)

بی تردید این قرآن، گفتار فرستاده ای بزرگوار است، (40)

وَمَا هُوَ بِقَوْلِ شَاعِرٍ قَلِیلًا مَّا تُؤْمِنُونَ (41)

و آن گفتار یک شاعر نیست، ولی جز اندکی ایمان نمی آورید، (41)

وَلَا بِقَوْلِ کَاهِنٍ قَلِیلًا مَّا تَذَکَّرُونَ (42)

و گفتار کاهن هم نیست، ولی جز اندکی متذکّر نمی شوید. (42)

تَنزِیلٌ مِّن رَّبِّ الْعَالَمِینَ (43)

نازل شده از سوی پروردگار جهانیان است. (43)

وَلَوْ تَقَوَّلَ عَلَیْنَا بَعْضَ الْأَقَاوِیلِ (44)

و اگر [او] پاره ای از گفته ها را به دروغ بر ما می بست، (44)

لَأَخَذْنَا مِنْهُ بِالْیَمِینِ (45)

ما او را به شدت می گرفتیم، (45)

ثُمَّ لَقَطَعْنَا مِنْهُ الْوَتِینَ (46)

سپس رگ قلبش را پاره می کردیم؛ (46)

فَمَا مِنکُم مِّنْ أَحَدٍ عَنْهُ حَاجِزِینَ (47)

در آن صورت هیچ کدام از شما مانع از عذاب او نبود، (47)

وَإِنَّهُ لَتَذْکِرَهٌ لِّلْمُتَّقِینَ (48)

بی تردید این قرآن، وسیله پند و تذکری برای پرهیزکاران است. (48)

وَإِنَّا لَنَعْلَمُ أَنَّ مِنکُم مُّکَذِّبِینَ (49)

و ما به یقین می دانیم که از میان شما انکارکنندگانی هست. (49)

وَإِنَّهُ لَحَسْرَهٌ عَلَی الْکَافِرِینَ (50)

و این انکار قطعاً مایه حسرت کافران است، (50)

وَإِنَّهُ لَحَقُّ الْیَقِینِ (51)

و بی تردید این قرآن، حقّی یقینی است. (51)

فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّکَ الْعَظِیمِ (52)

پس به نام پروردگارت تسبیح گوی. (52)

سوره المعارج

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ سَأَلَ سَائِلٌ بِعَذَابٍ وَاقِعٍ (1)

درخواست کننده ای عذابی را که واقع شدنی است درخواست کرد، (1)

لِّلْکَافِرِینَ لَیْسَ لَهُ دَافِعٌ (2)

[عذابی که] ویژه کافران است، [و] آن را بازدارنده ای نیست. (2)

مِّنَ اللَّهِ ذِی الْمَعَارِجِ (3)

[این عذاب] از سوی خدای صاحب درجات است. (3)

تَعْرُجُ الْمَلَائِکَهُ وَالرُّوحُ إِلَیْهِ فِی یَوْمٍ کَانَ مِقْدَارُهُ خَمْسِینَ أَلْفَ سَنَهٍ (4)

فرشتگان و روح در روزی که مقدارش پنجاه هزار سال است به سوی او بالا می روند. (4)

فَاصْبِرْ صَبْرًا جَمِیلًا (5)

پس صبر کن صبری نیکو [صبری که در کنارش جزع و ناخشنودی نباشد.] (5)

إِنَّهُمْ یَرَوْنَهُ بَعِیدًا (6)

دشمنان و مخالفان، آن [عذاب] را دور می بینند (6)

وَنَرَاهُ قَرِیبًا (7)

و ما آن را نزدیک می بینیم. (7)

یَوْمَ تَکُونُ السَّمَاءُ کَالْمُهْلِ (8)

روزی که آسمان چون فلز گداخته گردد (8)

وَتَکُونُ الْجِبَالُ کَالْعِهْنِ (9)

و کوه ها مانند پشم رنگینِ حلاجی شده شود (9)

وَلَا یَسْأَلُ حَمِیمٌ حَمِیمًا (10)

و هیچ خویشاوند و دوست صمیمی از [اوضاع و احوال] خویشاوند و دوست صمیمی اش نپرسد! (10)