ترجمه قرآن کریم استاد انصاریان صفحه 585

سوره عبس

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ عَبَسَ وَتَوَلَّی (1)

چهره در هم کشید و روی گردانید، (1)

أَن جَاءَهُ الْأَعْمَی (2)

از اینکه آن مرد نابینا نزد او آمد! (2)

وَمَا یُدْرِیکَ لَعَلَّهُ یَزَّکَّی (3)

تو چه می دانی شاید او [در پرتو تعالیم اسلام از آلودگی] پاک و پاکیزه شود (3)

أَوْ یَذَّکَّرُ فَتَنفَعَهُ الذِّکْرَی (4)

یا متذکّر [حقایق] گردد و آن تذکر او را سود دهد؛ (4)

أَمَّا مَنِ اسْتَغْنَی (5)

اما کسی که خود را ثروتمند نشان می دهد (5)

فَأَنتَ لَهُ تَصَدَّی (6)

تو به او روی می آوری [و نسبت به وی اهتمام می ورزی] (6)

وَمَا عَلَیْکَ أَلَّا یَزَّکَّی (7)

در حالی که اگر او نخواهد خود را [از آلودگی های باطنی و عملی] پاک کند تکلیفی بر عهده تو [نسبت به او] نیست؛ (7)

وَأَمَّا مَن جَاءَکَ یَسْعَی (8)

و اما آنکه شتابان نزد تو آمد (8)

وَهُوَ یَخْشَی (9)

در حالی که [از پروردگارش] می ترسد، (9)

فَأَنتَ عَنْهُ تَلَهَّی (10)

تو [با روی گردانی] از او به دیگران می پردازی. (10)

کَلَّا إِنَّهَا تَذْکِرَهٌ (11)

این چنین [برخوردی شایسته] نیست، بی تردید این آیات قرآن مایه پند است. (11)

فَمَن شَاءَ ذَکَرَهُ (12)

پس هرکه خواست از آن پند گیرد، (12)

فِی صُحُفٍ مُّکَرَّمَهٍ (13)

در صحیفه هایی است ارزشمند (13)

مَّرْفُوعَهٍ مُّطَهَّرَهٍ (14)

بلند مرتبه و پاکیزه (14)

بِأَیْدِی سَفَرَهٍ (15)

در دست سفیرانی (15)

کِرَامٍ بَرَرَهٍ (16)

بزرگوار و نیکوکار. (16)

قُتِلَ الْإِنسَانُ مَا أَکْفَرَهُ (17)

مرگ بر انسان، چه کافر و ناسپاس است! (17)

مِنْ أَیِّ شَیْءٍ خَلَقَهُ (18)

[خدا] او را از چه چیز آفریده؟ (18)

مِن نُّطْفَهٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ (19)

از نطفه ای [ناچیز و بی مقدار] آفریده است، پس او را [در ذات، صفات و اندام] اندازه لازم عطا کرد. (19)

ثُمَّ السَّبِیلَ یَسَّرَهُ (20)

آن گاه راه [هدایت، سعادت، خیر و طاعت] را برایش آسان ساخت. (20)

ثُمَّ أَمَاتَهُ فَأَقْبَرَهُ (21)

سپس او را میراند و در گور نهاد، (21)

ثُمَّ إِذَا شَاءَ أَنشَرَهُ (22)

و سپس چون بخواهد او را زنده می کند. (22)

کَلَّا لَمَّا یَقْضِ مَا أَمَرَهُ (23)

این چنین نیست [که وظیفه اش را انجام داده باشد] هنوز آنچه را به او دستور داده به جا نیاورده است. (23)

فَلْیَنظُرِ الْإِنسَانُ إِلَی طَعَامِهِ (24)

پس انسان باید به خوراکش با تأمل بنگرد (24)

أَنَّا صَبَبْنَا الْمَاءَ صَبًّا (25)

که ما [از آسمان] آب فراوانی فرو ریختیم. (25)

ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا (26)

سپس زمین را [به صورتی سودمند] از هم شکافتیم. (26)

فَأَنبَتْنَا فِیهَا حَبًّا (27)

پس در آن دانه های فراوانی رویاندیم، (27)

وَعِنَبًا وَقَضْبًا (28)

و انگور و سبزیجات (28)

وَزَیْتُونًا وَنَخْلًا (29)

و زیتون و درخت خرما…. (29)

وَحَدَائِقَ غُلْبًا (30)

و بوستان های پر از درخت تناور و بزرگ (30)

وَفَاکِهَهً وَأَبًّا (31)

و میوه و چراگاه (31)

مَّتَاعًا لَّکُمْ وَلِأَنْعَامِکُمْ (32)

تا مایه برخورداری شما و دام هایتان باشد. …. (32)

فَإِذَا جَاءَتِ الصَّاخَّهُ (33)

پس زمانی که آن بانگ هولناک و مهیب در رسد، (33)

یَوْمَ یَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِیهِ (34)

روزی که آدمی فرار می کند، از برادرش…. (34)

وَأُمِّهِ وَأَبِیهِ (35)

و از مادر و پدرش…. (35)

وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِیهِ (36)

و از همسر و فرزندانش (36)

لِکُلِّ امْرِئٍ مِّنْهُمْ یَوْمَئِذٍ شَأْنٌ یُغْنِیهِ (37)

در آن روز هرکسی از آنان را کاری است که او را به خود مشغول می کند [تا جایی که نمی گذارد به چیز دیگری بپردازد.] (37)

وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ مُّسْفِرَهٌ (38)

در آن روز چهره هایی درخشان و نورانی است (38)

ضَاحِکَهٌ مُّسْتَبْشِرَهٌ (39)

خندان و خوشحال…. (39)

وَوُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ عَلَیْهَا غَبَرَهٌ (40)

و در آن روز چهره هایی است که بر آنان غبار نشسته (40)

تَرْهَقُهَا قَتَرَهٌ (41)

[و] سیاهی و تاریکی آنان را فرا گرفته است؛ …. (41)

أُولَئِکَ هُمُ الْکَفَرَهُ الْفَجَرَهُ (42)

آنان همان کافران بد کارند. (42)