دیدار در عصر غیبت؛ از نفی تا اثبات صفحه 119

9. علی بن یونس نباطی بیاضی (م 877ق)، الصراط المستقیم، ج2، ص236، از شیخ صدوق؛

10. شیخ محمد حسن حرّ عاملی (م 1104ق)، إثبات الهداه بالنصوص و المعجزات، ج3، ص693، از الغیبه طوسی؛

11. سید هاشم البحرانی (م 1107ق)، مدینه معاجز الأئمه الاثنی عشر و دلائل الحجج علی البشر، ج8، ص9، از اعلام الوری و ج8، ص182، از الثاقب فی المناقب؛

12. علاّمه محمد باقر مجلسی (م 1111ق)، بحارالأنوار، ج51، ص360، از الغیبه طوسی و کمال الدین، ج52، ص151، از الاحتجاج و کمال الدین؛

13. میرزا حسین نوری (م 1320ق)، جنهالمأوی، چاپ شده در بحارالأنوار، ج53، ص318، از الغیبه طوسی و الاحتجاج؛

14. لطف الله صافی گلپایگانی (معاصر)، منتخب الأثر، ص399، از الغیبه طوسی؛

15. گروهی از نویسندگان، معجم أحادیث الإمام المهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف، ج4، ص317، از کمال الدین.

چنان که ملاحظه می شود، بیشتر منابع این توقیع را مرسل نقل کرده اند و آنها هم که سند دارند، در نهایت به شیخ صدوق رسیده است. از این رو، این توقیع تنها یک سند دارد که از شیخ صدوق است و ما آن را بررسی می کنیم.

سند

شیخ صدوق در کتاب کمال الدین این توقیع را از ابومحمد حسن بن احمد مُکَتِّب به نقل از مرحوم علی بن محمد سمری آورده است.