دیدار در عصر غیبت؛ از نفی تا اثبات صفحه 25

حضور امام و عدم غیبت ایشان است و این غیر از ظهور است. مشاهده مقابل غیبت است، اما ظهور پایان غیبت است.

ملاقات

کلّ شیء من الأشیاء إذا استقبل شیئاً أو صادفه فقد لقیه. (1)

لقی: اصول ثلاثه: ... و الأصل الآخر اللّقاء: الملاقاه و توافی الاثنین متقابلین. (2)

اللقاء: مقابله الشئ و مصادفته معاً، و قد یعبر به عن کلّ واحد منهما. .... و یقال ذلک فی الادراک بالحس و بالبصر و بالبصیره. ... و اللقاء: الملاقاه. (3)

اللِّقاء: نقیض الحِجاب. (4)

و قال الامام الرازی: اللقاء: وصول أحد الجسمین الی الاخر بحیث یماسه شخصه. و قال ابن القطاع: لقیت الشئ: صادفته. و قال الازهری: کل شئ استقبل شیأ، فقد لقیه و صادفه (کتلقاه والتقاه). (5)

1- هر چیزی زمانی که با چیزی روبه رو می شود و یا با او برخورد می کند، در این صورت با او ملاقات کرده است. (کتاب العین، ج5، ص216)
2- واژه «لقی» سه ریشه دارد: یکی از آنها بر کجی دلالت می کند؛ دیگری بر رسیدن دو چیز به هم و سومی بر انداختن چیزی. مورد اوّل همان لقوه است که دردی است؛ اصل دوم همان لقاء به معنای دیدار کردن و دو چیز روبه روی هم شدن. (معجم مقاییس اللغه، ص925)
3- واژه «لقاء» همان روبه رو شدن و برخورد کردن دو چیز با هم است و گاه از سوی هر یک از طرفین این واژه تعبیر می شود و این واژه لقاء در درک حسی و با چشم و نیز درک با بینایی درونی گفته می شود ... و لقاء همان دیدار کردن و ملاقات کردن است. (المفردات فی غریب القرآن، ص453)
4- لقاء نقطه مقابل در پرده بودن و دیده نشدن است. (لسان العرب، ج15، ص254)
5- فخر رازی می گوید: «لقاء» رسیدن یکی از دو جسم به دیگری است، به گونه ای که شخص او با وی تماس پیدا کند. و ابن قطاع گفته: لقیت الشیء؛ یعنی با او مصادف شدم و برخورد کردم. ازهری می گوید: هر چیزی که با چیزی روبه رو شود، با او ملاقات کرده و مصادف شده است، مانند واژه های «تلقاه» و «التقاه». (تاج العروس، ج10، ص330)