دیدار در عصر غیبت؛ از نفی تا اثبات صفحه 7

مستقل و معتدلی که به این مهم پرداخته باشد وجود ندارد.

معرفی منابع بحث و شناساندن انواع ملاقات و بیان مقدار اعتبار هر کدام از آنها از روی دلیل و نیز اثبات اصل وقوع ملاقات در عصر غیبت کبرا و پاسخ به اشکال های وارد شده بر آن، که گروهی را وادار به انکار کل ملاقات کرده، از اهداف این نوشتار است.

فایده این بحث، روشن شدن دقیق حد و مرز ملاقات هاست؛ یعنی هنگامی که شخصی، سعادت دیدار می یابد یا جریان دیداری را می شنود، به آسانی دریابد که اعتبار این دیدارها و کلمات شنیده شده تا کجاست و چه مقدار از آن را می توان پذیرفت و عمل نمود و بیش از آن را نباید باور و عمل کرد. از ثمرات این تحقیق، به دست آمدن ملاک های روشنی برای تشخیص افراد راست گو از مدعیان دروغ پرداز است. با در نظر گرفتن این معیارها می توان از سؤاستفاده افراد فریب کار جلوگیری کرد و ضمن بهره مند ساختن جامعه از آثار مثبت ملاقات، از پی آمدهای منفی آن مصون ماند.

پیشینه تحقیق درباره موضوع

با مراجعه به منابع روایی و کتاب های بزرگان شیعه روشن می شود بحث و گفت وگو از دیدار با امام عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف در بین شیعیان از اولین زمان امکان آن، یعنی روز تولد حضرت، متداول بوده است و شیعیان از کسانی که امکان دیدار با امام را داشتند، درباره ملاقات با امام سؤال می کردند.

مرحوم ثقه الإسلام کلینی در روایتی از نایب اول امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف چنین می آورد:

مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ وَ مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَی جَمِیعاً عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ جَعْفَرٍ الْحِمْیَرِیِّ قَالَ: اجْتَمَعْتُ أَنَا وَ الشَّیْخُ أَبُو عَمْرٍو - رَحِمَهُ اللَّهُ - عِنْدَ