آثار تربیتی اعتقاد به مهدویت صفحه 128

جایگاه اصیل و باارزش آن است.

ج) آسیبشناسی در سطح خواص و مربیان جامعه

دو عامل اساسی که ما را از حیات سازنده در عرصه تربیتی مهدوی بازداشته، غفلت و تغافل و یا نبود شناخت صحیح است؛ عدهای شناخت دارند و به هر علتی غافلند و یا خود را به تغافل زدهاند و باید راهکارهای تربیتی را برای حل مشکل آنان یافت، عدهای شناخت ندارند و از معرفت و امور تربیتی مهدوی بیبهره و به مادیات و اسباب مادی دل بسته و شاید از زندگی هم خستهاند؛ مسلم است که اگر این افراد به شناخت صحیح برسند و بفهمند که راه نجات آنان در اصلاح رابطهشان با خدا، خود و دیگران است و در پی امید و حرکت و خودسازی برآیند، از آثار تربیتی مهدوی بهرهمند خواهند شد.

اما این وظیفه تربیت این دو گروه، بر عهده کیست؟ روشن است که بر عهده سیاستگزاران تربیتی، عالمان و مربیان جامعه است؛ اما متأسفانه آسیبهایی در قشر مربی و سیاستگذار ما مانع از ظهور و بروز آثار تربیتی اعتقاد به مهدویت در متربیان میشود، از جمله این موارد عبارتند از:

نبود برنامهریزی و بیان مناسب: نبود برنامهریزی و به کار نگرفتن تدبیر و نیازسنجی و شناخت صحیح از متربیان، از جمله ضعفهای سیاستگذاران و عالمان عرصه تربیتی جامعه است. در چند سال گذشته، توجه مردم به باور مهدوی و فرهنگ انتظار چندین برابر شده و به ویژه جوانان، اشتیاق فراوانی برای شناخت بیشتر این موضوع ابراز میکنند و البته تلاش و دغدغه متولیان تربیتی نیز در این شوق، مؤثر بوده است؛ ولی جامعه ما از آثار مستند، بیان مستدل و متقن که با زبان روز و متناسب با استعداد و توانایی مخاطبان مختلف، بتواند موضوع مهدویت را تشریح و تبیین کند، محروم است. (1)

تغییر هدف و رویکرد: تغییر هدف و رویکرد برخی سیاستگذاران و عالمان تربیتی در اِعمال وظایف، از جمله آسیبهای این گروه است. زمانی که هدف مربیان جامعه از انتقال علم و معرفت، سخنرانی، گفتمان، نوشتن کتاب، تبلیغ و موعظه و...، در مقوله های مادی