آثار تربیتی اعتقاد به مهدویت صفحه 129

خلاصه شود یا مقوله های مادی پررنگتر گردد و عملشان خالصانه و صادقانه به مخاطب عرضه نشود، مسلماً از عمق و بهرهوری لازم برخوردار نخواهد بود. (1)

مربیان بیعمل: حضور مبلغان و ناصحان و عالمان و در یک کلام، مربیان بیعمل و بدون ظهور آثار تربیتی، موجب بیاعتمادی و سرگردانی متربیان عرصه مهدوی میشود. زمانی که مربی عرصه مهدوی از خلق خوب و رفتار حسنه و همراهی و همدلی با متربی بیبهره باشد، دلیلی برای اثرگذاری او و انتقال معارف مهدوی و آثار تربیتی عقیده به مهدویت باقی نمیماند.

نکته قابل ذکر آن است که در این عرصه تربیتی، اندیشمندان حوزوی و روحانیان، بیش از همه دچار قصور و تقصیر بودهاند. ذکر این نکته ضروری است که مقصود از بیان این مطالب، خدای ناکرده تخریب طلاب و روحانیان نیست که اگر چنین باشد، این کار از هدف این اثر و هدف نگارنده به دور خواهد بود.

ما دانشجویان و طلاب علوم دینی اگر در راه هدایت و تربیت افراد جامعه و ترویج عقیده به مهدویت و عملی کردن آثار تربیتی آن، کاری انجام دادهایم، مسلم آن است که در انتظار تشکر و قدردانی فرد یا جامعه نیستیم؛ چرا که ما از داعیهداران تربیت و هدایت جامعه بر اساس سنت نبوی و اهداف مهدوی هستیم و این اعمال جزء وظایف ماست و اگر به هر دلیلی در این امر کوتاهی کردهایم، لازم است ابتدا برای اصلاح و تربیت خود، و سپس اصلاح و تربیت صحیح دیگران چارهای بیندیشیم.

د) آسیب شناسی در حوزه اجتماعی

خداوند و فرهنگ مهدوی، در کنار زندگی، نه در زندگی: از دیدگاه جامعهشناسان دین، عمدتاً مردم دیندار هستند و در کنار فعالیتهای زندگی، به رفتارهای دینی پرداخته، به مجموعهای از باورها از جمله مهدویت ایمان دارند. این در حالی است که اکثر انسانهای پیش از ظهور و جامعه آنان، دارای دینداری و مهدیباوری ژرف نیستند و خدا و فرهنگ مهدوی در کنار زندگی آنان جریان دارد، نه در زندگی آنان.