آثار تربیتی اعتقاد به مهدویت صفحه 25

الف) محور شناختی (انتظار، معرفت و نگرش امیدوارانه)

این محور، شامل معرفت و آگاهی افراد درباره موعود عادل و حکومت و جامعه زمان اوست و به تناسب این معرفت و شناخت، بینش و نگرش امیدوارانه ذهنی (تفکر مثبت) آنان به جامعه آینده و تأثیر آن را در زمان حال، در نظر دارد؛ از این محور، با عنوان «انتظار، معرفت و نگرش امیدوارانه» (1) یاد میشود.

تأثیر نگرش امیدوارانه: امید و آرزو، از ویژگیهای فطری انسان هستند؛ چرا که هر دو، نگاه به آینده دارند و نمایانگر خواسته های بشر و نشان سعادت انسان هستند. امید، با عقل بشر و خواسته های خردمندانه و امکانپذیر همراه است؛ مثل بیمار که امید به بهبودی دارد، اما آرزو گاه با عقل هماهنگی دارد و گاه ندارد؛ مثل پیرمردی که آرزوی جوانی دارد. آرزومند، انتظار رسیدن به آرزویش را دارد، ولی به سوی مقصود خود قدم برنمیدارد؛ در حالی که امیدوار در پی امید میرود و تلاش میکند.

امید، امری خردمندانه است و با افزایش آن، هدف و آرمان که اموری عقلانی است به دنبال خواهد آمد و هر دو همگام با هم برای ایجاد انگیزه و عمل در فرد پیش میروند.

به عبارت دیگر زمانی که امید در یک مبحث اجتماعی افزایش یابد، هدف اجتماعی با آرمان بشری همجهت میگردد و بشر برای رسیدن به آن امید و آرمان اجتماعی باید تلاش کند و در سختی و رنج، مقاومت نشان دهد. از جمله موارد، تلاش انبیا و اولیا برای هدایت انسانها به امید سعادت آنان است؛ چنانکه پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: «اگر خورشید را در