مهر بیکران صفحه 7

ع ) : الامام , الانیس الرفیق , والوالد الشفیق , والاخ الشقیق , والام البره بالولد الصغیر, مفزع العباد فی الداهیه الناد . ( ( 4 ) ) امام انیسی است رفیق , و پدری است دلسوز, امام آن برادری است که چون دو نیمه خرما بهم متصل باشند, و امام آن مادر مهربانی است که به فرزندخردش محبت می کند, و امام پناه مردم در واقعه هولناک است .

در کلام آن حضرت باید به نیکی تدبر نمود و آن جام لبریزاز زلال وحی را با آرامی نوش جان نمود که کلام امام را فهمی ازامام باید .

کنون در محضر انوار رضوی زانوی ادب بزنیم و نظاره کنیم که چه زیبا آن حضرت پرده از رافت امام برمی گیرد و آن برتر ازمعنا را به پیمانه الفاظ کیل می کند و جانها را به تماشامی نشاند, نخست او را به صاحب انسی , رفیق مانند می کند که در انسش کوتاهی نمی ورزد و رفاقت بی ریایش مالامال ازمحبت است , دیگر باره این مقام را با تعبیری عمیقتر به تصویرمی کشد و رافتش را به پدری دلسوز تشبیه می کند که از هیچ هدایت و ارشاد دریغ نمی ورزد که قطعا عطوفت و لطف پدر ازمحبت و انس رفاقت برتر است .

اما لطف امام ارواحنا فداه فوق اینهاست , چون برادری است که همراه انسان و توامان با او به دنیا آمده است آنگونه که یکی بوده اند مثل دانه خرما و سپس دو نیم گشته اند, گویی انسان راجزئی از خود می داند و اینسان مهر می ورزد, محبانش راجدای از خود

نمی بیند و رعیتش را اجزای خود می انگارد .

خروش محبت

می توان وحدت و یگانگی حضرت بقیه اللّه ارواحنا فداه بادوستانش را, از ناله های سوزان سحرش به خوبی دریافت که سید اجل قدوه العارفین ابن طاووس ( ره ) می گوید : سحرگاهی در سرداب مقدس آن حضرت در سامره نوای آن عزیز را شنیدم که می نالید و می فرمود : اللهم ان شیعتنا خلقت من شعاع انوارنا, وبقیه طینتنا . ( ( 5 ) ) پروردگارا, شیعیان ما از پرتو انوار ما خلق شده اند واز زیاده گل ما سرشته گردیدند .

می بینید که چگونه رافتش می خروشد و چشمه مهرش می جوشد و دوستان خود را از خود می داند و به آن تصریح می کند که آنها از انوار ما خلق شده اند و از اضافه گل ما آنهاسرشته گردیده اند و از اینجاست که هر گاه مصیبتی بردوستانش وارد می شود قلب او متاثر می گردد و از حزن آنان محزون می شود و به درد آنها دردمند, که این مطلب را ابی ربیع شامی از امام صادق ( ع ) چنین نقل می کند : قلت لابی عبداللّه ( ع ) : بلغنی عن عمرو بن اسحاق حدیث فقال : اعرضه , قال : دخل علی امیرالمؤمنین ( ع ) فرای صفره فی وجهه , قال : ماهذه الصفره ؟ فذکر وجعا به .

فقال له علی ( ع ) : انا لنفرح لفرحکم , ونحزن لحزنکم , ونمرض لمرضکم , وندعو لکم , فتدعون فنؤمن .

قال عمرو : قد عرفت ما قلت , ولکن کیف ندعوفتؤمن ؟ فقال