- مقدمه 1
- بخش اول؛ اعتبار سندی، تنها راه اثبات اعتبار روایات نیست 2
- اشاره 2
- وحید بهبهانی 3
- محقق همدانی 5
- محقق حلی 5
- آخوند خراسانی 7
- محقق نائینی 10
- محقق عراقی 13
- محقق اصفهانی 16
- آیه اللّه العظمی حکیم 18
- اشاره 19
- بخش دوم؛ نقد برخورد شدید کتاب مشرعه با روایات مهدویت 19
- روایت معتبری که از پذیرفته نشدن توبه در زمان ظهور سخن می گوی 24
- روایتی که از ایمان و صلاح عموم مردم و نیز آشتی عموم درندگان 34
- روایاتی که مدت زمان ظهور حضرت را تعیین می کند 38
- روایتی که ادعای مشاهده را در زمان غیبت کبری کذب می داند 41
- درباره سند 42
- درباره محتوای روایت 44
- روایت معتبری که بر قتل راضیان به قتل سید الشهداء دلالت دارد 45
- روایت عمری که توجیهی برای ممنوعیت ذکر نام حضرت دارد 56
- اشاره 58
- دفاع ما 60
- مهر و قهر 60
- اشاره 60
- روایات مهر 61
- مهر امامان 61
- روایات قهر 69
- روایات سیره پیامبر و سیره امام 84
- درباره سند روایات قهر 92
ب) نقد برخورد شدید کتاب مشرعه با روایات مهدویت .
بخش اول؛ اعتبار سندی، تنها راه اثبات اعتبار روایات نیست
اشاره
از مجموع گفتار عالمان و فقیهان شیعه به دست می آید که اکثریّت قریب به اتفاق عالمان شیعه به حجّیت خبر موثوق به معتقدند، و تنها خبر ثقه را حجّت نمی دانند. بنابراین عالمانی چون مرحوم آیه اللّه العظمی خویی، که تنها خبر ثقه را حجّت می دانند، جدّاً در اقلیّت هستند.
ما در این بخش، گفتار عالمانی چون وحید بهبهانی را می آوریم؛ تا روشن شود که مبنای مقبول
عالمان شیعه، همان حجّیت خبر موثوق به است.
گفتنی است، ما در مقام استدلال بر مبنای حجّیت خبر موثوق به نیستیم؛ گرچه از لابلای کلمات عالمانی که می آوریم، دلایل این مبنا نیز مشخص می گردد.
سخن اصلی ما این است که نباید نویسنده محترم کتاب مشرعه بحارالانوار اکثر روایات بحار را (چیزی در حدود نود درصد) غیر معتبر معرفی کند و هیچ اشاره ای نداشته باشد که عدم اعتبار نود درصد روایات بحار، تنها بر مبنایی است که مورد قبول عالمان و فقیهان شیعه نیست.
سخن ما این است که چرا ایشان اعلام نمی کند که مبنای مقبول عالمان شیعه، حجّیت خبر موثوق به است و چرا اعلام نمی کند که بر پایهِ این مبنای پذیرفته شدهِ اکثریّت عالمان شیعه، اکثر روایات اعتبار پیدا می کند.
ما در این بخش نمونه هایی از گفتار عالمان شیعه را می آوریم؛ تا روشن شود که اکثریّت روایات مجموعه های معتبر روایی شیعه، از دیدگاه عالمان شیعه اعتبار دارد.