مناجات منتظران جلد 1 صفحه 61

همچنین از امام صادق علیه السلام پرسیدند: مصیبت هایی که بر امیرالمؤمنین علیه السلام و اهل بیت ایشان علیهم السلام وارد می شود با توجّه به اینکه همگی پاک و معصوم هستند، چگونه با آیه شریفه مورد بحث قابل توجیه است؟ حضرت در پاسخ فرمودند:

اِنَّ رَسولَ اللهِ صلّی الله علیه و آله و سلّم کانَ یَتُوبُ الی اللهِ وَ یَستَغفِرُ فی کُلِّ یَومٍ و لَیلَهٍ مأهَ مَرَّهٍ مِن غَیرِ ذَنبٍ اِنَّ اللهَ یَخُصُّ اَولِیاءَهُ بِالمَصائِبِ لِیَأجُرَهُم عَلیها مِن غیر ذَنبٍ.(1)

همانا رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم در هر شبانه روز صد مرتبه به پیشگاه خداوند توبه و طلب مغفرت می کرد بدون آنکه گناهی مرتکب شده باشد، چرا که خداوند مصیبت ها را به اولیای خود اختصاص داده تا به آنها - بدون آنکه گناهکار باشند - اجر و پاداش عنایت فرماید.

با این ترتیب اهل بیت عصمت و طهارت مشمول آیه مورد بحث نیستند، امّا دیگر مؤمنان طبق همین آیه نتیجه بخشی از گناهانشان را در همین دنیا از طریق بلاها و گرفتاری ها می بیند، مگر آنکه مشمول عفو و رحمت الهی واقع گردند.

طلب مغفرت و عافیت

یکی از بهترین اسباب و وسائط جلب رحمت و مغرفت الهی، دعاهایی است که مؤمنان در حقّ خود و دیگران می کنند. پیامبر خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم با اینکه هیچ گناهی مرتکب نمی شدند در شبانه روز هفتاد بار طلب مغفرت می کردند. در این صورت دیگران به طریق اولی باید از استغفار و طلب عافیت از خدای بزرگ کوتاهی نورزند. اگر انسان باور کرده باشد که مصائب و گرفتاری هایش معلول گناهان خودش می باشد، همواره از نزول بلا خوف دارد. در این صورت پیش از آنکه بلایی بر سرش آید، دعا را سپر خود قرار داده و از خدای رحیم مغفرتش را طلب می نماید. این جاست که عظمت «استغفار» و تأثیر عمیق آن در رفع بلا روشن می شود. پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله و سلّم در بیان8.