مناجات منتظران جلد 2 صفحه 107

1- مَعاقِل جمع مَعقِل و به معنای مَلجأ و حِصن می باشد. (المعجم الوسیط، ج2، ص617)

أَنتَ خَیرُ الفاتِحینَ یا ذَا القُوَّهِ المَتینِ یا اَرحَمَ الرّاحِمینَ.(1)

ای کسی که وقتی مضطرّ او را بخواند، اجابتش می کند، ای رحم کننده به اشک های یعقوب، ای برطرف کننده گرفتاری ایّوب، از من درگذر و به من رحم کن و مرا برای غلبه بر قوم کافر یاری فرما و پیروزی نصیبم گردان در حالی که تو بهترین پیروز کنندگانی، ای صاحب قدرت استوار، ای مهربان ترین رحم کنندگان.

ملاحظه می شود که در این دعا، توسّل به آبرومندترین شفیعان نزد خداوند یعنی اهل بیت عصمت و طهارت چه حجم معتنابهی را در بر گرفته است. این نمونه ای از دعاهای مأثور می باشد که در آن اصرار و الحاح به پیشگاه الهی از طریق واسطه و شفیع قرار دادن نزد خداوند، صورت پذیرفته است. معمولاً اگر انسان بر خواستن چیزی اصرار داشته باشد در درخواست خود واسطه و شفیع قرار می دهد و دعای عبرات یکی از روشن ترین مصادیق این گونه اصرار در دعا برای تعجیل فرج می باشد.(2)

8- بکاء، ضجّه، تضرّع و ابتهال

اشاره

یکی از آداب مؤثّر در اجابت دعا، داشتن حال گریه و ضجّه در هنگام آن است که در بخش اوّل کتاب توضیح داده شد.(3) گریه معمولاً به طور مصنوعی حاصل نمی شود، و تا قلب انسان منقلب نشود، اشک از چشم سرازیر نمی گردد. بنابراین برای پیدایش حال گریه و ضجّه پیش از هر چیز باید دل را جلا و صفا داد و رابطه قلبی با امام زمان علیه السلام را استحکام بخشید تا خود به خود با یاد ایشان، چشم اشکبار شود. هرچه محبّت آن حضرت در دل انسان عمیق تر گردد، یاد و نام محبوب او را بیشتر منقلب می سازد. و به آن جا می رسد که اگر کسی از امام علیه السلام یاد کند، دوستدار ایشان ناخودآگاه گریه اش می گیرد. پس هر عملی که موجب ازدیاد محبّت به ایشان شود، حال گریه را نیز در انسان تقویت می نماید.م.