مناجات منتظران جلد 2 صفحه 180

1- پیوند معنوی، ص197.

انسان به سختی می توانست از آن استفاده کند.

پلّه های سرداب و داخل سرداب هم نور خیلی کمی داشت، شب جمعه ای در حرم مطهّر به دعا و زیارت مشغول بودم، و اذان صبح که هنوز هوا تاریک بود به طرف سرداب حرکت نمودم. ولی آن روز برخلاف روزهای گذشته پله های سرداب را روشن یافتم، تعجّب کردم، این نور از کجاست؟

داخل سرداب شدم، دیدم مثل روز روشن است، اصلاً سابقه نداشت سرداب این اندازه روشن باشد، بر شگفت من افزوده شد. در این حال متوجّه شدم، آقای جوانی که بسیار نورانی هستند، مشغول نماز می باشند. من هم در کناری مشغول نافله شدم. گویا محلّی که من ایستاده بودم کمی جلوتر از محلّ نماز ایشان بود، لذا وقتی از نماز فارغ شدند، به من فرمودند: «جلوی امامت نایست نماز بخوان»، من بی اختیار در حالی که جذب این جوان نورانی شده بودم خودم را به کناری کشیدم و عقب ایستادم.

نماز صبح را خواندم، و با شوق به دعای ندبه پرداختم رسیدم به جمله: «عَرَجتَ بِروحِهِ الی سَمائِک» آقا فرمودند: «عرجت به» بخوان - عرجت بروحه - از معصوم نرسیده است.

بدون چون و چرا و بحث طلبگی، خواندم «عرجت به الی» و بعد کم کم رسیدم به جملات مربوط به امام زمان (عج) و آباء ایشان، این الحسنُ، این الحسینُ، این ابناءُ الحُسَینِ صالحٌ بعدَ صالحٍ... این بقیّه الله... حال خوشی داشتم، اشک می ریختم و در طلب امام زمان می سوختم، امّا نمی دانستم در جوار او نشسته ام و خدمتش مشرّف شده ام و به زیارتش نائل گشته ام.

بعد از دعا به نماز ایستادم، در نماز به فکرم رسید، این آقا امام زمان هستند، به دلیل:

1- نوری که سرداب را احاطه کرده است و این نور از ایشان است.

2- فرمودند: جلوی امامت نایست نماز بخوان، و این صراحت دارد بر اینکه ایشان امام زمان بوده اند.

3- فرمودند: «عرجت به بخوان» و من بدون چون و چرا پذیرفتم، و این احاطه ولایت حضرت بود بر قلب من که مباحثه نکردم.