مناجات منتظران جلد 2 صفحه 98

1- بخش اوّل، فصل چهارم، ادب هفتم.

2- بخش اوّل، فصل سوم، شرط دوم دعاکننده.

سلامت بدن ماست؟ آیا - در مقام فرض - حاضریم بیمار بشویم یا به گرفتاری های مادّی مبتلا بشویم. امّا معرفت و ارادتمان را به امام زمانمان از دست ندهیم؟ واقعاً چند درصد از دعاکنندگان برای امام زمان علیه السلام چنین معرفتی به ایشان دارند؟ نشانه برتر دانستن یک نعمت از نعمت دیگر این است که در هنگام تضادّ بین آنها، اوّلی را بر دومی ترجیح دهیم. با همین معیار می توانیم تشخیص دهیم که نعمت شناخت امام عصر علیه السلام نزد ما بر نعمت های دیگر ترجیح دارد یا خیر. در مقام سنجش این امر، با کمال شرمندگی خواهیم دید که برخی از دوستداران حضرت - همان ها که در جشن های میلاد ایشان شادی می کنند و شیرینی پخش می کنند - در عمل نعمت های مادّی و شخصی خود را در زندگی بر نعمت معرفت به امامشان ترجیح می دهند. علّت این خطا چیزی نیست جز عدم شناخت صحیح و کافی از بزرگ ترین نعمت خداوند که وجود مقدّس امام عصر ارواحنا فداه می باشد. طبیعی است که این عدم معرفت - که نتیجه اش ادا نکردن حقّ شکر قلبی است - بر مراتب بعدی شکرگزاری یعنی شکر زبانی و عملی هم لطمه جدّی می زند، چون روح این دو رتبه، همان شکر قلبی کردن است.(1)

با این توضیحات آیا لازم نیست در کنار اهتمام به دعا برای امام زمان علیه السلام به خصوص تعجیل فرج ایشان، انواع مراتب شکرگزاری نسبت به آن حضرت را بیشتر بشناسیم و به آنها پایبند گردیم؟ کوتاهی در این امر هم مانع اجابت دعاهایمان می گردد و هم انگیزه و همّت ما را در امر دعا سست می نماید.

7- الحاح و اصرار و دوری از سستی

اشاره

چنانچه در بخش اوّل کتاب گذشت یکی از آداب مؤثّر دعا در اجابت، الحاح و اصرار در انجام آن می باشد.(2) به یاد بیاوریم که امام باقر علیه السلام قسم یاد کرده اند که هرگاه بنده مؤمنی با اصرار چیزی را از خداوند طلب کن، حاجتش برآورده می گردد.(3)3.