یاری آفتاب صفحه 1

سخن ناشر

کدام زبان توانایی آن را دارد که گویای اندوه دلی باشد که انبیای سلف بر در خانه ی او به تمنا ایستاده اند؟ جانی شیدا و واله بر سجاده ی نماز، دست به دعا افراشته و با سیلاب اشکی که از تار و پود دل می جوشد و از چشمه ی چشم، به دامن فرو می ریزد، رازهایی جانسوز را زمزمه می کند.

او بر غربت و تنهایی و بی یاوری فرزندش – آن موعود آسمانی، آن کشتی نجات، آن قطب عالم امکان، آن قرآن ناطق هدایت، آن منجی مقتدر... – در پیشگاه حضرت ربّ العزه، به ندبه و تقاضا چنین می گوید:

اللهُمَّ فکَما نَصَبَ نفسه غرضاً فیکَ لِلأبعدینَ ... معَ ما یتجرَّعُهُ فیک من مراراتِ الغَلیظِ الجارِحَه بمواسِّ القُلُوبِ و ما یعتَورُهُ مِن الغُمومِ و یفرُغُ علیهِ مِن أحداثِ الخطوبِ و یشرُقُ به من الغُصَصِ الّتی لا تبتَلِعُهَا الحُلُوقُ و لا تَحنُو علیهَا الضُّلُوعُ مِن نظرَه