آفتاب در غربت صفحه 340

بخش چهارم: یاری آفتاب

مدخل

کدام زبان توانایی آن را دارد که گویای اندوه دلی باشد که انبیای سلف بر در خانه او به تمنّا ایستاده اند؟ جانی شیدا و واله بر سجّاده نماز، دست به دعا افراشته و با سیلاب اشکی که از تار و پود دل می جوشد و از چشمه چشم، به دامن فرو می ریزد، رازهایی جانسوز را زمزمه می کند.

او بر غربت و تنهایی و بی یاوری فرزندش- آن موعود آسمانی، آن کشتی نجات، آن قطب عالم امکان، آن قرآن ناطق هدایت، آن منجی مقتدر...- در پیشگاه حضرت ربّ العزّه، به ندبه و تقاضا چنین می گوید:

أللّهُمَّ فَکَما نَصَبَ نَفسَهُ غَرَضاً فِیکَ لِلأبَعدِینَ ... مَعَ ما یَتَجَرَّعُهُ فِیکَ مِن مَراراتِ الغَیظِ الجارِحَهِ بِمواسِّ القُلُوبِ وَ ما یَعتَوِرُهُ مِن الغُمُومِ وَ یَفرُغُ عَلیهِ مِن أحداثِ الخُطوبِ وَ یَشرُقُ بِه مِن الغُصَصِ الّتی لا تَبتَلِعُهَا الحُلُوقُ وَ لا تَحثُو عَلَیهَا الضُّلُوعُ مِن نَظرَهٍ إلی أمرٍ مِن أمرِکَ وَ لا تَنالُهُ یَدُهُ بِتَغییرِهِ وَ رَدِّهِ إلی مَحَبَّتِکَ.(1)

خدایا، هم چنان که او خود را در راه تو آماج تیر دشمنان قرار داده است ... و چه بسیار خشم های دلخراشی که برای رضای تو فرو می خورد، و چه غم ها1.