آفتاب در غربت صفحه 387

را در سرشت آن ها قرار داده است، برای این که فرجام نیکو، از آن ایشان باشد.

از آن جا که خدای مهربان، مؤمنان را دوست دارد، گاهی آن ها را به یک سلسله بلایا مبتلا می کند و در دنیا مظلوم واقع می شوند. مثلاً به آن ها تهمت زده می شود یا تحقیر می شوند یا حقّی از آن ها ضایع می شود و ... البتّه بدون آن که خودشان به این مظلومیّت راضی باشند و از سر خشنودی زیر بار ظلم بروند. امّا خدای عزّوجلّ می خواهد آن ها بدین وسیله ترقّی یابند و مقرّب درگاه الهی شوند. لذا آن ها را از این بلایا خارج نمی سازد و در نتیجه نزد خدا عزیزتر می شوند. در آخرت که پرده ها کنار رفت، معلوم می شود که این ها رستگاران واقعی هستند.

خداوند متعال، فطرت این افراد را با صبر، عجین ساخته است. اینان با مجاهدت در دین و تحمّل سختی ها و ظلم ها، سرانجام عاقبت به خیر می شوند و به احسن وجه، نتیجه عمل خویش را می بینند.

نشانه دینداری و پیوند با امام عصر علیه السلام این نیست که انسان در زندگی هیچ ناملایمتی نداشته باشد و هیچ ظلم و ستمی به او صورت نگیرد. نباید تصوّر کرد که هرکس ارتباط و اتّصال با امام زمان علیه السلام داشته باشد، دیگر هیچ درد و ناراحتی نباید پیدا کند.

خدای متعال گاهی برای این گونه کسان، سختی و بلا مقدّر می کند تا خالص تر شوند و به مقامات بالاتری برسند. از طرفی همواره باید توجّه داشته باشند که دنیا محلّ آرامش نیست و انسان برای خوش گذرانی به دنیا نیامده است، بنابراین باید با تحمّل سختی های دوران غیبت در دین ثابت قدم بمانند.

پاداش ایستادگی در برابر دشمنان دین و نجات بیچارگان

کسانی که خدای منّان از هلاکت در زمان غیبت نجاتشان بخشیده است، باید برای شکر این نعمت الهی احساس مسئولیّت نمایند و دست دیگران را هم بگیرند؛ تا رایحه خوش معرفت امام علیه السلام به مشام آن ها هم برسد.

اگر کسی واقعاً دوستدار امام زمان علیه السلام باشد، حقیقتاً علاقمند است که دوستداران