اصول و روش های حفظ قرآن صفحه 123

کودکان باید 5 - 7 سال را بدین امر اختصاص دهند. فشار و تسریع در کار حفظ برای کودک بسیار زیان بار است؛ زیرا ممکن است روانش را آزرده سازد و از ادامه مسیر بازش دارد.

3. پرداختن به بازی و تفریح

بیشتر اولیا و مربیان، بازی کودک را نوعی اتلاف وقت می دانند. آنان انتظار دارند که کودکان هرچه زودتر از بازی دست کشیده، به کارهای مهم تر بپردازند. اینان، کودک را بزرگ سالی خردپیکر می پندارند و توجه ندارند که بازی، ضمن تأمین سلامت و رشد جسمی و روانی و عاطفی خردسالان، اصول و قواعد زندگی را به آنان می آموزد.

بازی چنان در سلامت کودک نقش دارد که ارزش آن را از مطالعه کتاب نیز بیشتر دانسته اند. بنابراین، اولیا و مربیان باید توجه داشته باشند که فراهم آوردن زمینه های بازی برای نونهالان، آنان را در حفظ قرآن یاری می دهد زیرا حس کنجکاوی و قدرت را در آنها دوچندان می سازد. نبی اکرم(صلی الله علیه و آله) می فرماید:

«دَعْ ابْنَکَ یَلْعَبُ سَبْعَ سَنینَ»؛ فرزند خود را آزاد بگذار تا هفت سال (آغاز زندگی) بازی کند.

4. ایجاد علاقه در نونهالان

اشاره

نکته مهم دیگر در گستره کار با نونهالان، «ایجاد علاقه» است. اگر کودکی با بی حوصلگی و فرار از کلاس، نداشتن آمادگی خود را برای حفظ نشان داد، هرگز نباید او را در تنگنا گذاشت. در این موارد، باید نخست با شیوه های صحیح و جاذب، اشتیاق به قرآن را در کودک پدید آورد و سپس مسیر حفظ را نشانش داد. نقش معلم در ترغیب و در تنگنانگذاشتن حافظ؛ به ویژه حافظان کودک و نوجوان بسیار اهمیت دارد. ویژگی طبیعی روند حفظ آن است که در ابتدا و