ادوار فقه صفحه 289

حد قذف

زمان تشریع حد قذف، بطور تحقیق، روشن نیست لیکن به گفتۀ ابن اسحاق، بنقل طبری و ابن هشام و غیر ایشان، در سال ششم از هجرت، پس از قضیۀ «إفک» و نزول آیۀ إِنَّ الَّذِینَ جٰاؤُ بِالْإِفْکِ عُصْبَهٌ مِنْکُمْ لٰا تَحْسَبُوهُ شَرًّا لَکُمْ بَلْ هُوَ خَیْرٌ لَکُمْ لِکُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ مَا اکْتَسَبَ مِنَ الْإِثْمِ وَ الَّذِی تَوَلّٰی کِبْرَهُ مِنْهُمْ لَهُ عَذٰابٌ عَظِیمٌ «1» و ثبوت برائت عائشه در نتیجۀ وحی، سه کس (مسطح بن أثاثه و حسّان بن ثابت و حمنه دختر جحش)، که در آن قضیه بوقوع فحشاء تصریح کردند، بحد قذف محکوم و آن حد بر ایشان جاری گردیده است.

فاضل مقداد در «کنز العرفان» چنین افاده کرده است «در بارۀ حدّ قذف دو آیه فرود آمده است.

«1- وَ الَّذِینَ یَرْمُونَ الْمُحْصَنٰاتِ ثُمَّ لَمْ یَأْتُوا بِأَرْبَعَهِ شُهَدٰاءَ فَاجْلِدُوهُمْ ثَمٰانِینَ جَلْدَهً وَ لٰا تَقْبَلُوا لَهُمْ شَهٰادَهً أَبَداً وَ أُولٰئِکَ هُمُ الْفٰاسِقُونَ إِلَّا الَّذِینَ تٰابُوا مِنْ بَعْدِ ذٰلِکَ وَ أَصْلَحُوا فَإِنَّ اللّٰهَ غَفُورٌ رَحِیمٌ «2» که این آیه به گفتۀ سعید بن جبیر در قصۀ عائشه نزول یافته و به گفته ای در بارۀ همۀ زنان مؤمنین می باشد و این گفته بهتر است چه فائده اش اعم است و بر فرض این که گفتۀ سعید، مسلّم گردد باز هم باید حکم آن را عام دانست چه خاص بودن سبب نزول، موجب تخصیص حکم نمی گردد.

______________________________
(1)- آیۀ 11 از سورۀ النّور.
(2)-

آیۀ 4 و 5 از سورۀ النّور.