ادوار فقه صفحه 307

و ظهور الآکام» پس باران از شهر انقطاع یافت. و بروایتی پس از خنده گفت:

«للّه درّ ابی طالب. لو کان حیّا قرت عیناه من الذی ینشدنا قوله؟

پس علی بن ابی طالب به پای خاست و گفت: یا رسول اللّٰه کانک اردت:

و ابیض یستسقی الغمام بوجهه ثمال «1» التیامی عصمه للأرامل

یلوذ به الهلاک من آل هاشم فهم عندهم فی نعمه و فواضل

کذبتم و بیت اللّٰه یبزی «2» محمّد و لمّا نقاتل دونه و نناضل

و نسلم حتی نصرع حوله و نذهل عن آبائنا و حلائل

پیغمبر (ص) فرمود آری همین اشعارش منظورم بود آن گاه مردی از قبیلۀ «کنانه» برخاست و گفت:

لک الحمد و الشکر ممّن شکر سقینا بوجه النبیّ المطر

دعا اللّٰه خالقه دعوه الیه «3» و امتحض منه البصر

فلم یک الا کالقا «4» الرّدا و اسرع حتی رأینا المطر

دفاق العزائل جمّ البعاق «5» اغاث به اللّٰه علیا مضر

و کان کما قال عمّه ابو طالب ابیض ذو غرر

به اللّٰه یسقی بصوب الغمام و هذا العیان لذاک الخبر

فمن یشکر اللّٰه یلقی المزید و من یکفر اللّٰه یلقی الغیر

فقال رسول اللّٰه: «إن یک شاعر احسن فقد احسنت»

______________________________
(1)- بر وزن جبال مراد پناه و ملجأ یا اطعام کنندۀ در زمان سختی می باشد.
(2)- مقهور و مغلوب بشود.
(3)- مرجع ضمیر،

غیث یا انزال غیث می باشد.

(4)- به قصر برای ضرورت شعر.
(5)- دفاق باران فراوان و ریزنده. عزایل مقلوب «عزالی» که جمع «عزلاء» و بمعنی دهان مشک است می باشد. بعاق بر وزن بزاق ابری که سخت ریزنده باشد.