ادوار فقه صفحه 481

قد بعثت إلیکم عمّارا أمیرا و عبد اللّٰه قاضیا و وزیرا و انّهما من نجباء اصحاب رسول اللّٰه و من شهد بدرا فاسمعوا لهما و اطیعوا فقد آثرتکم بهما علی نفسی».

و بروایت یزید بن عمیره چون معاذ جبل را حال احتضار پیش آمد بوی گفتند:

ما را وصیتی کن پاسخ داد: «التمسوا العلم عند اربعه: عند عویمر، ابی الدّرداء، و عند سلمان الفارسی و عند عبد اللّٰه بن مسعود و عند عبد اللّٰه بن سلام» و از علی علیه السّلام روایت شده که در بارۀ او گفته است: «علم القرآن و السّنّه».

شرحبیل گفته است: از ابو موسی سؤال شد که: مردی در گذشته و دختری و دختر پسری و خواهری از او به جا مانده است. پاسخ داد که: نیمی از دارایی او به دختر و نیم دیگر به خواهرش باید داده شود و دختر پسر را هیچ سهمی نمی باشد. آن گاه گفته است:

«این ابن مسعود فیتابعنی؟!» پس بعبد اللّٰه بن مسعود در این مسأله مراجعه شده او گفته است: «دختر را نیمی از دارایی و دختر پسر را یک ششم (تا دو سیّم تکمیل شود) می رسد و باقی مانده، به خواهر مخصوص است».

چون این فتوی به ابو موسی نقل شده گفته است: «لا تسئلونی عن شی ء ما دام هذا الحبر فیکم..»

جمعی زیاد از ابن مسعود علم فرا گرفته اند که از آن جمله

می باشد علقمه و اسود و شریح و عبیدۀ سلمانی و خوات و اعور.

2- ابو موسی

ابو موسی عبد اللّٰه بن قیس بن سلیمان اشعری در سال پنجاه و دو و به قولی چهل و دو در کوفه وفات یافته است.

پیغمبر (ص) او را به یمن برای تعلیم قرآن فرستاد و عمر ولایت بصره به او داد.

مسروق گفته است: «کان العلم فی ستّه من اصحاب رسول اللّٰه (ص) نصفهم اهل الکوفه (؟) عمر و علی و عبد اللّٰه و ابو موسی و ابیّ و زید بن ثابت.»