غرب و مهدویت صفحه 52

درخواست کرد: از ذریه ام نیز کسانی را به مقام امامت برسان! خداوند در جواب فرمود: عهد من به ستمگران نمی رسد».(1)

به عقیدۀ شیعیان، امامت از اصول دین و استمرار نبوت است، چون شیعه، امامت را امتداد مسئولیت های تبلیغی و هدایتی پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم می داند؛ به همین جهت، برای امامت شرایطی قائل است که با وظیفۀ امام در تفسیر قرآن، بیان احکام، ردّ شبهات و به طور کلی، دفاع از حوزۀ اسلام متناسب باشد.

امام، در حقیقت، تجسم یافتۀ ارزش های یک مکتب است که اگر بخواهند همۀ مکتب را خلاصه کنند در او متجلی باشد. امامت، تنها مقام مشترک بین انبیا و ائمۀ هدی(عج) و فقهای جامع الشرایط است. برخی از پیامبران عظیم الشأن الهی دو رسالت و وظیفه داشتند: یکی وظیفۀ «نبوت» و دیگری «امامت». نبوت یعنی ابلاغ پیام الهی به انسان ها، اما امامت یعنی تقبّل اجرای پیام الهی در متن جامعه و برقراری نظامی بر اساس آن پیام. بر اساس این اصل، هر پیغمبری «نبی» بود، اما فقط بعضی از آن ها «امام» بودند.(2) شیعیان امامیه، به نحو مبنایی معتقدند که باید معارف اسلامی را از سرچشمۀ امامت گرفت.(3)

مطابق این دیدگاه، امامت، مهم ترین اصل اعتقادی شیعیان و مبدأ باورهای اختصاصی آنان است.

5. اصالت آخرت (معاد)

از ویژگی های مشترک ادیان الهی و جهان بینی مذهبی، اعتقاد داشتن به روز جزا و عالم پس از مرگ است. اصالت آخرت و اعتقاد به معاد، از بنیان های اصیل فکری و

1- بقره، آیۀ 124.
2- ابوالفضل شکوری، فقه سیاسی اسلام، ص248.
3- محمدحسین طباطبایی، شیعه در اسلام، ص25و26.