نمی نشیند، بلکه پیوسته نو نو می شود. زبان انتظار با زمان آن نیز هم سو و هم آوا است و تاریخ، آن را به همه ی قرون و اعصار نشان داده و می دهد و برای مردم هر دوره مفهومی تازه، امیدآفرین و شوق انگیز بوده است.
چنین نیست که کسانی گمان کنند مفهوم انتظار از مفاهیم متعلق به جهان قدیم و تفکر سنتی است و در عصر مدرنیسم و پست مدرنیسم دیگر نباید از چنین مفهومی سخن گفت. چرا که از منظر آنان این مفهوم ما را به سوی وحدت و یکپارچگی فرا می خواند و این با تکثر و تنوع که محورِ تفکرِ پُست مدرن است در تضاد است. امّا باید دانست، کوشید و از درون جوشید و بیش از پیش به مفهوم متعالی و حرکت آفرین امر انتظار اندیشید و آن را به خوبی بررسی و تجزیه و تحلیل کرد وإلا در تهاجم تردید های اندیشه های ایمان سوز و دین زدا، هم تجزیه خواهیم شد و هم تحلیل.