امام روزگار ما صفحه 72

مهم تر

یک بار هم که توانسته بود خود را به مدینه برساند، پیامبر صلی الله علیه و آله از شهر بیرون رفته بود. قول داده بود نمانََد و خیلی زود برگردد؛ بالاخره مادرِ بیمار بود و پرستاری نیاز داشت.

اشتیاق دیدار محبوب، جانش را شعله ور کرده بود؛ اما خود را از میان برداشت و برگشت. بعد از آن نیز، هرگز محبوب خویش را ندید.

پیامبر صلی الله علیه و آله هم چه نیکو نامیدش؛ «نَفَسُ الرَّحمن» فرمود: «من بوی خدای رحمان را از جانب یمن استشمام می کنم.»

آری؛ این گونه «اُُوَیس قَرَنی» با عَمَلش، قَرْن ها قبل، فریاد برآورد که رضای محبوب و خدای او، بسی مهم تر از دیدار است!