موعود در آیین اسلام و مسیحیت صفحه 8

1- صادق نیا، محراب، «گونه شناسی اندیشه منجی موعود در ادیان»، ص221.

2- صادق نیا، محراب، «گونه شناسی اندیشه منجی موعود در ادیان»، ص223

جمله اسلام و مسیحیت، هر کدام دارای چهره و نوع خاصی است که نیازمند به تفکیک میان این دو منجی هستیم. گونه شناسی، این امر را برای ما محقق می سازد؛ یعنی با گونه شناسی منجی موعود مسیحیت و اسلام، می توانیم به تبیین مواردی همچون ماهیت موعود، ماهیت وعده، رسالت معنوی یا اجتماعی، نقش کیهان شناختی موعود و….بپردازیم و نوع منجی مسیحیت و شیعه را با هم مقایسه کنیم.

5-1. موعود باوری

موعود باوری _که در اسلام به عنوان مهدویت از آن یاد می شود_ اعتقاد به وجود مأمن و پناهگاهی نجات بخش برای انسان خسته از ظلمت ها و کژی ها است که آینده ای روشن و حتمی را نوید می دهد. موعود باوری، اعتقاد به رهاننده ای است که با آمدنش رنج ها و سختی ها، ناکامی ها و بی عدالتی ها به خوشبختی ها و آرامش ها، بدل می شود. این آموزه، اندیشه ای فراگیر و جهان شمول است. کمتر قوم و ملّتی را می توان سراغ گرفت که در این باره سخن نگفته باشد و به ندرت دین و آیینی را می توان یافت که چنین وعده ای در آن یافت نشود. به عبارتی دیگر باورداشت منجی و موعود از اصول مشترک همه ادیان و حتی مکاتب بشری است. اعتقاد به دوره آخرالزمان و انتظار ظهور منجی و به تعبیری «فیوچر(1)»، عقیده ای است که در