نینوا و انتظار: تاملی نو صفحه 1

مقدمه

«مهدویت» نگاه سبز شیعه و ادامه کربلا و نگاه سرخ حسین(علیه السلام)است.

«عاشورا»، انتظار بر آمده شیعه است و «انتظار»، عاشورای بر آورده شده شیعه.

از زمان استغاثه غریبانه امام حسین(علیه السلام)، سال ها و قرن ها می گذرد؛ اما انعکاس آن را می توان در لحظه لحظه تاریخ به گوش جان شنید. این فریاد نه تنها رو به خاموشی و افول نگذاشته؛ بلکه هر روز رساتر و پرصلابت تر، بر خروش و جوشش آزادگان عالم می افزاید.

گویا امام حسین(علیه السلام) و تمام انبیا، اولیا و مردان الهی، سال ها و قرن ها چشم به راه دوخته و به انتظار نشسته اند تا امام عصر(عج) ندایشان را پاسخ گوید، پرچم بر زمین مانده شان را بر دوش گیرد، داغ های کهنه شان را التیام و آرمان های بلندشان را تحقق بخشد.

روز «ظهور»، زمان پاسخ به استغاثه مظلومانه حسین(علیه السلام) و حسینیان است و حضرت مهدی(عج) پاسخ دهنده آن ندا و لبیک گوی آن.

پس کسانی می توانند همراهی حسین(علیه السلام) را آرزو کنند و تمنای «یا لیتنی کنت معکم فافوز فوزاً عظیماً» نمایند که در دوره غیبت و ظهور، به وظایف خویش جامه عمل بپوشانند. آن که «هل من ناصر» مهدی را پاسخ می گوید، اگر در کربلا هم بود، ندای حسین(علیه السلام) را لبیک می گفت.

امروز بی طرفی و غافل از خود و زمان خویش بودن، حسینی بودن و مهدوی بودن نیست. در این میان؛ وظیفه اندیشمندان، محققان و مبلغان و تمام مشتاقان فرهنگ حسینی است که زمینه سازان ظهور فرزندش باشند؛ امید که چنین باشد.