داستانهای سوره حمد صفحه 195

(موید)

دو نفر گنه کار

در روز قیامت دو نفر را می آورند که سزاوار جهنّم و دوزخ هستند؛ به یکی از آنها امر می شود، وارد دوزخ شو.

او با عجله و شتاب به سوی دوزخ می رود، به او می گویند: مگر نمی دانی تو را به کجا می فرستند؟!

می گوید: می دانم ، من به خاطر نافرمانی خدا مستحق جهنّم شده ام ، اگر امروز هم نافرمانی خدای ارحم الراحمین را کنم ، موجب عذاب بسیار سخت خواهم شد، لذا برای اجرای فرمان خدای (ارحم الراحمین ) شتاب می کنم که تاءخیر نیفتد.

رحمت الهی به جوش می آید، خطاب به ملائکه می شود که این بنده ام را برگردانید و بسوی بهشت روانه اش کنید.

شخص دیگری را می آورند، فرمان صادر می شود که او سزاوار دوزخ است و بسوی دوزخ و جهنم روانه اش سازید.

او عرض می کند: (خداوندا! هر چند گنهکارم ، ولی گمان من از مقام اقدس تو چنین نبوده ، من امید به رحمت بی نهایت تو داشتم یا ارحم الراحمین ).

پروردگار (ارحم الراحمین ) به ملائکه ها خطاب می فرماید: (بنده ام راست می گوید، او حسن ظن وامید به رحمت من داشت ، نمی خواهم که ناامید شود او را بسوی بهشت روانه سازید)(105)

الهی بنده ای گم کرده راهم