- مقدمه 1
- فصل اول: کلیات 6
- اشاره 6
- یک. تبیین مسئله 7
- کلیات تحقیق 7
- دو. ضرورت تحقیق 8
- سه. روش تحقیق 9
- چهار. هدف تحقیق 10
- پنج. بررسی منابع 11
- شش. پیشینه شناسی پژوهش 20
- مستشرقان و مدعیان دروغین مهدویت 24
- فرایندشناسی مطالعه تاریخی پیرامون مدعیان دروغین 29
- بایسته های پژوهش در عرصه مدعیان دروغین مهدویت 32
- فصل دوم: گونه شناسی مدعیان دروغین مهدویت 35
- اشاره 35
- ضرورت بازشناسی تنوعات مدعیان دروغین مهدویت 36
- یافته های تحقیق در گونه شناسی مدعیان دروغین مهدویت 37
- یک. تنوعات مدعیان دروغین مهدویت براساس نوع ادعای دروغین 37
- 1. ادعای مهدویت 37
- اشاره 37
- 2. ادعای وکالت و نیابت 39
- 3. مدل سازی براساس نشانه های ظهور 43
- 4. ادعای ارتباط و ملاقات 52
- 5. ادعای همسری و فرزندی 54
- 1. ادعای مهدویت شخصی 55
- دو. انواع مدعیان دروغین براساس ماهیت ادعای طرح شده 55
- اشاره 55
- 2. ادعای مهدویت نوعی 56
- سه. گونه گونی مدعیان دروغین براساس مذهب مدعی 64
- اشاره 73
- 1. تشکیل حکومت 73
- چهار. انواع مدعیان دروغین به لحاظ سرانجام ادعا 73
- 2. جنبش مسلحانه 78
- 3. تأسیس فرقه انحرافی 86
- 4. محدود و کم اثر 87
- 1. محدود؛ بدون هیچ تحول و تحرک جمعی 88
- پنج. تنوعات مدعیان دروغین به لحاظ دامنه جغرافیایی و جمعیتی ادعای آنان 88
- اشاره 88
- 2. منطقه ای و قومی 89
- 3. فرامنطقه ای و فراقومی 92
- شش. گونه گونی مدعیان دروغین به لحاظ شخص ادعا کننده 95
- اشاره 104
- 1. روزگار امامان معصوم علیهم السلام 104
- هفت. تنوعات مدعیان دروغین به لحاظ مقطع تاریخی طرح ادعا 104
- 2. روزگار غیبت صغری 112
- 3. روزگار غیبت کبری 129
- فصل سوم: سبک شناسی و شاخصه شناسی مواجهه ائمه علیهم السلام با مدعیان مهدویت 132
- اشاره 132
- ضرورت شناسی بحث 133
- چارچوب مفهومی 134
- بازنمایی سبک مواجهه ائمه علیهم السلام با مدعیان دروغین مهدویت 135
- اشاره 135
- 1. برجسته سازی نقاط مهم و کاربردی در آموزه مهدویت 137
- یک. مدیریت دفعی در مرحله پیشینی (مرحله قبل از بحران) 137
- اشاره 137
- 2. گفتمان سازی برای جلوگیری از انحراف 146
- 3. تبارشناسی دقیق مهدی موعود 160
- 4. زدودن دستاویز مدعیان (ازبین بردن بهانه ها) 164
- 5. ارائه معیارهای تشخیص 173
- 6. پیش بینی ادعای مدعیان (پرده برداری از توطئه مدعیان) 187
- دو. مدیریت رفعی در مرحله پسینی (مرحله بعد از بحران) 196
- 1. زدودن شک و تردید در امر امامت و وکالت 196
- اشاره 196
- 2. مناظره با مدعیان دروغین و نقد منصفانه آنان 203
- 3. تلاش برای هدایت مدعیان و اتمام حجت با مدعیان 212
- 4. سامان دهی رفتار اجتماعی شیعیان در قبال ادعاهای دروغین 214
- 5. اعلام انزجار از مدعیان دروغین مهدویت و برخورد قاطع با آنان 220
- اشاره 229
- شاخصه شناسی مواجهه ائمه علیهم السلام با مدعیان دروغین مهدویت 229
- یک. غلبه پیشگیری بر درمان (واقعیت نگری) 229
- دو. تقدم مواجهه با علت بر معلول (اولویت مواجهه با جهل بر جاهل) 230
- سه. رویکرد فرصت ساز به تهدید مدعیان دروغین (تبدیل تهدید مدعیان دروغین به فرصت تبیین و تفسیر اندیشه مهدویت) 232
- پنج. قاطعیت در تصمیم گیری و برخورد با شبهه گر 233
- چهار. تلاش برای هدایت شبهه زدگان (تمییز میان شبه گر و شبهه زده) 233
- نتیجه گیری 238
- کتابنامه 242
- اشاره 242
- چکیده عربی 259
- چکیده انگلیسی 260
بر داعیان اسماعیلی و نیروهای نظامی که منجر به پیروزی عبیدالله المهدی شدند تطبیق دهد. (1) وی کوشیده روایاتی که پیرامون صفات و ویژگی ها، سیره ونسب حضرت مهدی است را بر عبیدالله المهدی منطبق کند. (2) کتاب افتتاح الدعوه (3) قاضی نعمان مهم ترین و کهن ترین مصدر تاریخ فاطمیان است.
2. جنبش مسلحانه
گفتنی است سرانجام برخی از ادعاهای دروغین مهدویت نیز، به جنبش (4)
1- همان، ص 359.
2- همان، ص 378.
3- فرحات الدشراوی در مقدمه افتتاح الدعوه بیان می دارد که این کتاب مهم ترین و اصلی ترین منبع برای شناخت وضعیت فاطمیان در مغرب است؛ کلید فهم مجهولات تاریخی فاطمیان می باشد. وی معتقد است افتتاح الدعوه نص اصلی روایت تاریخ مربوط به پیدایش دعوت فاطمیان در مغرب است، یعنی مأخذ عمده ای که دیگر نقل های مربوط به قرون چهارگانه پنجم، ششم، هفتم و هشتم هجری از آن نشأت گرفته اند. ر.ک: افتتاح الدعوه، ص ج و د. فرهاد دفتری نیز معتقد است این کتاب که تألیف آن در 346ق به پایان رسیده، تاریخچه اوضاع و احوالی را که زمینه ساز استقرار خلافت فاطمی بوده است، در بردارد و منبع عمده تمام نوشته های اسماعیلی (و بعضی از نوشته های غیر اسماعیلی) درباره این موضوع است. ر.ک: دفتری، تاریخ و عقاید اسماعیلیه، ص 110.
4- جنبش واژه ای فارسی و اسم مصدر فعل «جنبیدن» است و به معنای حرکت و در مقابل آرام و سکون می باشد. ر.ک: دهخدا، لغت نامه، ذیل واژه جنبش. در اصطلاح، به معنای حرکت و نهضت است و معادل لاتین آن Movement می باشد. اصطلاح «جنبش» عمدتاً در علوم سیاسی مورد استفاده قرار می گیرد و در اصطلاح این علوم، عبارت است از: «رفتار گروهی نسبتاً منظم و با دوام برای نیل به یک هدف اجتماعی کم و بیش معین و مطابق طرح های قبلی». ر.ک: علی بابایی، فرهنگ علوم سیاسی، ص 208.