دجال بصره : در رد ادعاهای احمد اسماعیل معروف به احمد حسن یمانی صفحه 95

1- توبه/73.

2- جاثیه/23.

پاسخ: کوتاه ترین راهِ ایمان به غیب، خود غیب است. پس از سه روز روزه و توسل به حضرت زهرا(علیهاالسّلام)، از خدا بخواه که از راه خواب، یا مکاشفه و یا هر نشانه غیبی و ملکوتی دیگری حق را بشناسی.

او همچنین درباره استخاره، چنین نوشته است:

استخاره به قرآن یک امداد غیبی است که خداوند به وسیله آن بندگانش را حمایت می کند و از بازی ها و شیطنت های انسانی به دور است. تو خودت از خداوند درخواست یاری کن و قرآن را باز کن؛ قرآن نصیحت گر دلسوز است. بسیار عجیب است که انسان از خداوند درخواست نصیحت کند، سپس خداوند را متهم کند، سبحان الله، سبحان الله، سبحان الله.

او این گونه، افراد کم سواد را در دام خود می اندازد. البته اگر جواب استخاره هم بد باشد، بهانه او آماده است! چون فورا به او می گوید: مشکل از نیتت است، نیتت را اصلاح کن! و آن قدر باید استخاره بگیرد که خوب بیاید!

این دجال، همانند فالگیر و رمالی است که به معالجه افراد می پردازند؛ اگر صدبار هم کارشان بی اثر باشد برایشان مهم نیست، اما همین که یک بار درست درآمد، فورا غوغا و هیاهو به راه می اندازند که معجزه شد، الله اکبر، کمک غیبی شد ...!

9- استدلالش به خواب!

او در سایتش نوشته است:

اما درباره خواب؛ معمولا هرچند وقت یک بار گروهی از استان های دور از نجف، نزد من می آیند و بسیاری از آنان خواب هایی در تأیید این دعوت دیده اند. اگر یک یا دو خواب بود، دشمنان آل محمد می توانستند آن را رد کنند، اما با این صدها و بلکه هزاران خواب چه می کنند؟ درحالی که در بسیاری از این خواب ها معصومین بوده اند و آنان [معصومین] خود گفته اند هر که در خواب ما را ببیند، خود ما را دیده است؛ چون شیطان نمی تواند به صورت ما درآید. برای ظالمین راهی نمی ماند مگر اینکه بگویند خواب اصلا حجت نیست؛ درحالی که خواب بخشی از نبوت است و پیامبر و امامان، بسیار به آن اهمیت می دادند ... مانند خواب نرجس مادر امام مهدی(علیه السّلام)؛ چون او فقط به خاطر خوابی که دیده بود به عراق آمد تا با امام عسکری ازدواج کند... همان گونه که وهب مسیحی تنها به دلیل خوابی که دیده بود به یاری امام حسین(علیه السّلام) آمد و همان گونه که خالد بن سعید بن عاص، نجیب بنی امیه، فقط به خاطر خوابی که از پیامبر دیده بود، ایمان آورد... .

دجال همچنین می گوید:

حقیقت این است که مردم نسبت به نشانه ای که برای اثبات فرستادگان الهی نیاز دارند، مختلف اند؛ برخی از آنان علم و دانش را نشانه می دانند و برخی امور