- روشن تر از خورشید 1
- اشاره 4
- حجت های الهی 5
- علامت و ودیعه اول 10
- اشاره 10
- اشاره 14
- علامت و ودیعه دوم 14
- جعل سلاح و پرچم 23
- علامت و ودیعه سوم 26
- اشاره 36
- علامت و ودیعه چهارم 36
- نصب در رؤیا 40
- علامت و ودیعه پنجم 44
- 1. علائم و ودایع شخصیتی 46
- اشاره 46
- اشاره 46
- تکلم به تمامی زبان ها و لهجه ها 47
- توان ارتباط با تمامی موجودات 48
- 2. علائم و ودایع برون شخصیتی 52
- 1. علم 52
- اشاره 52
- 2. معجزه 57
- اشاره 57
- معجزه و امام مهدی علیه السلام 59
- یمانی در روایات 64
- اشاره 64
- هدایت گر بودن یمانی 65
- اشاره 71
- موعود یا محتوم بودن یمانی 71
- موعود یا محتوم واحتمال بداء 71
- معیار شناخت یمانی 75
- وظیفه یمانی 78
- عصمت یمانی 79
- حجت بودن یمانی 84
اولا هیچ دلیل و سندی مبنی بر نوشته شدن این کتاب ها و پرسش و پاسخ ها توسط احمد بصری وجود ندارد و طبق شهادت انصار احمد بصری در شاخه رایات سود، تمامی این کتاب ها نوشته شیوخ انصار مکتب می باشد.
ثانیا بر اساس تقسیم بندی علم از دیدگاه ائمه معصومین علیهم السلام، محتوای کتاب های منسوب به احمد بصری با تقسیمات مذکور هیچ مطابقتی نداشته و حتی یک کلمه درباره گذشته (گذشته ای که در کتب تاریخ نباشد)، حال و آینده نیامده است.
ثالثا محتوای کتب منسوب به احمد بصری سرشار از تناقضات، مغالطات، اقتباسات، التقاطات و نکات غیر علمی است. در حالی که اگر علم او به منبع وحی متصل بود، نباید در آن اختلافی پیدا می شد.
2. معجزه
اشاره
از جمله شاخصه های شناخت اوصیاء پیامبر اکرم ، برخورداری از معجزه است، لذا در مقام جهت تشخیص صحت ادعاء برای مردم و همچنین در مقام احتجاج با منکرین، معجزه در ردیف قانون معرفت اوصیاء ، شمارش شده است. چنانچه در روایت آمده است:
حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ اَلْهَیْثَمِ اَلْعِجْلِیُّ رَضِیَ اَللَّهُ عَنْهُ قَالَ حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ یَحْیَی بْنِ زَکَرِیَّا اَلْقَطَّانُ قَالَ حَدَّثَنَا بَکْرُ بْنُ عَبْدِ اَللَّهِ بْنِ حَبِیبٍ قَالَ حَدَّثَنَا تَمِیمُ بْنُ بُهْلُولٍ قَالَ حَدَّثَنَا أَبُو مُعَاوِیَهَ عَنْ سُلَیْمَانَ بْنِ مِهْرَانَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اَللَّهِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَلَیْهِ السَّلاَمُ قَالَ: عَشْرُ خِصَالٍ مِنْ صِفَاتِ اَلْإِمَامِ ... وَ یَکُونَ لَهُ اَلْمُعْجِزُ وَ اَلدَّلِیلُ ...(1)
امام صادق علیه السلام فرمود: برای امام ده
1- الخصال، ج 2، ص 428.