- روشن تر از خورشید 1
- اشاره 4
- حجت های الهی 5
- اشاره 10
- علامت و ودیعه اول 10
- اشاره 14
- علامت و ودیعه دوم 14
- جعل سلاح و پرچم 23
- علامت و ودیعه سوم 26
- اشاره 36
- علامت و ودیعه چهارم 36
- نصب در رؤیا 40
- علامت و ودیعه پنجم 44
- 1. علائم و ودایع شخصیتی 46
- اشاره 46
- اشاره 46
- تکلم به تمامی زبان ها و لهجه ها 47
- توان ارتباط با تمامی موجودات 48
- 2. علائم و ودایع برون شخصیتی 52
- 1. علم 52
- اشاره 52
- اشاره 57
- 2. معجزه 57
- معجزه و امام مهدی علیه السلام 59
- اشاره 64
- یمانی در روایات 64
- هدایت گر بودن یمانی 65
- اشاره 71
- موعود یا محتوم بودن یمانی 71
- موعود یا محتوم واحتمال بداء 71
- معیار شناخت یمانی 75
- وظیفه یمانی 78
- عصمت یمانی 79
- حجت بودن یمانی 84
روایت چهارم
قَالَ رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّی اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ : سَیَأْتِی زَمَانٌ عَلَی أُمَّتِی یَفِرُّونَ مِنَ اَلْعُلَمَاءِ کَمَا یَفِرُّ اَلْغَنَمُ عَنِ اَلذِّئْبِ اِبْتَلاَهُمُ اَللَّهُ تَعَالَی بِثَلاَثَهِ أَشْیَاءَ اَلْأَوَّلُ یَرْفَعُ اَلْبَرَکَهَ مِنْ أَمْوَالِهِمْ وَ اَلثَّانِی سَلَّطَ اَللَّهُ عَلَیْهِمْ سُلْطَاناً جَائِراً وَ اَلثَّالِثُ یَخْرُجُونَ مِنَ اَلدُّنْیَا بِلاَ إِیمَانٍ.(1)
به زودی زمانی برای مردم فرا رسد که از علماء فرار میکنند چنانچه گوسفند از گرگ می گریزد. در آن صورت خداوند آنان را به سه چیز مبتلا می کند: اول: برکت را از اموالشان بر می دارد. دوم: سلطانی ستمگر برآنان مسلط می گرداند. سوم: بدون ایمان از دنیا می روند.
روایت پنجم
قال امیرالمؤمنین علیه السلام: «أهدی سبیلاً فیکم العلماء و الفقهاء». (2)
هدایتگرترین راه ها در بین شما؛ راه علماء و فقهاء است.
حجت بودن یمانی
با توجه به روایت امام کاظم علیه السلام در خصوص تقسیم حجت های الهی به پیامبران و ائمه معصومین علیهم السلام و با توجه به وجود نص خاص در خصوص حجت بودن حضرت زهرا علیها السلام ، نتیجه گرفته می شود که هیچ انسانی در روی این کرده خاکی، غیر از این بزرگواران حجت نبوده و افرادی با عنوان یمانی یا خراسانی و ... در صورت صحت و حتمیت، نمی توانند حجت خدا بر خلق باشند. ضمن اینکه حجت های الهی دارای عصمت هستند که پیش از این عدم عصمت یمانی به اثبات رسید.
1- مستدرک الوسائل، ج 1، ح 13301.
2- ثقفی، ابراهیم بن محمد بن سعید بن هلال ، الغارات ، ص210. کشف المحجه لثمره المهجه، ص 267 و بحارالأنوار، ج30، ص 24 ومنهاج البراعه فی شرح نهج البلاغه (خوئی)، ج 3، ص 386