عصر ظهور صفحه 283

حمله ور شوند، از این رو امام بسوی آنها بازگردد، آنان سرافکنده و گریان نزد امام بشتابند و گویند: ای

مهدی آل محمد! توبه توبه (از کرده خود پشیمانیم، از ما درگذر) امام آنها را موعظه و به آنان اعلان خطر

نماید و از تبهکاری برحذر دارد و نماینده ای دیگر از میان آنها انتخاب و سپس رهسپار مدینه گردد " (1)

البته این روایت، اشاره به جنبشی که با امام در مکه درگیر شود ندارد و در روایت

اول که میگوید: قاتلان را میکشد، ممکن است منظور افرادی باشند که نماینده

وی را در مکه کشته اند.

امام علیه السلام در سر راه خود به مدینه، از محل فرو رفتن لشکر سفیانی در زمین، عبور

میکند، چنان که روایتی در کتاب تفسیر عیاشی از امام باقر علیه السلام نقل کرده که فرمود:

" مردی از آنان (آل محمد) در حالی که سیصد و سیزده تن او را همراهی میکنند و پرچم پیامبر صلی الله علیه و آله را

با خود دارد، آهنگ مدینه نماید (تا به محلی میرسند) امام میفرماید: اینجا محل فرو رفتن لشکریان در

زمین به فرمان خداست و این تأویل آیه قرآن است که فرمود: آیا کسانی که به نیرنگ خویش توطئه های

زشت انجام دادند در امانند از اینکه خداوند آنها را به زمین فرو برد یا عذاب از جائی که فکرش را نمیکنند

آنان را فرا گیرد. یا آنها را در حال رفت و آمدشان بگیرد. پس آنها هرگز ناتوان کننده خدا نیستند. " (2)

آزاد سازی مدینه منوره و حجاز

روایات میگویند بر خلاف مکه، حضرت در مدینه منوره درگیر یک یا چند نبرد

خواهد شد. از امام باقر علیه السلام نقل شده که در روایتی طولانی چنین فرمود:

"... آنگاه وارد مدینه شود، پس قریش از آنها پنهان گردند. و این گفته علی بن ابی طالب علیه السلام درباره

آنهاست که فرمود: به خدا سوگند قریش آرزو کنند که ای کاش میتوانستند تمام دارائی خود و آنچه را که

خورشید بر آن میتابد بدهند و در عوض به اندازه زمان کشتن شتری، علی بن ابی طالب را در کنار خود