امام مهدی علیه السلام از ولادت تا ظهور صفحه 310

و صاحبان امر را، که امامان نور هستند.»

و اینان همان خاندان عصمت و طهارت و همان پیشوایان پاک و پاکیزه اند، همان کسانی که نه در زندگی خویش گناه می کنند و نه معصیت، همانان، که همواره تأیید شده از جانب خدا و موفق در کارهای شایسته و در دنیا و آخرت رستگار و کامیابند. به برکت آنان است که خداوند بندگانش را روزی می دهد و شهرها را آباد می سازد و باران از آسمان فرو می ریزد و برکات زمین را خارج می سازد.

به احترام آنان است که به گناهکاران برای توبه و جبران معاصی، مهلت می دهد و در کیفر و عذاب آنان شتاب نمی ورزد.

آنان کسانی هستند که نه از «روح القدس» جدایی دارند و نه «روح القدس» از آنان جدا می گردد، نه قرآن از آنان جدا پذیر است و نه آنان از قرآن.

درود خدای و رحمت و مهرش نثار آنان باد!

پاورقی

[1] جامع صغیر، ج 2، ص 189، ذخائرالعقبی، ص 17، منتخب کنزالعمال، ج 5، ص 92، فرائدالسمطین، ج 2، ص 241، بحارالانوار، ج 27، ص 309، الصواعق المحرقه، ص 185 و معجم احادیث الامام المهدی علیه السلام، ج 5، ص 74 و ده ها منبع دیگر....
[2] مستدرک الصحیحین، ج 2، ص 448. رجوع شود به معجم الاحادیث الامام المهدی علیه السلام، ج 5، ص 74.
[3] الصواعق المحرقه، ص 150 و معجم الاحادیث الامام المهدی علیه السلام، ج 5،
ص 74.
[4] الصواعق المحرقه، ص 150، بحارالانوار، ج 27، ص 310، ذخائر العقبی، ص 17، اسعاف الراغبین، ص 144، فرائدالسمطین، ج 2، ص 253 و بحارالانوار، ج 27، ص 309.
[5] مجمع البیان، ذیل آیه 16 از سوره نحل و بحارالانوار، ج 24، ص 67 و 308.
[6] اکمال الدین، ج 2، ص 485، غیبت شیخ طوسی، ص 177، احتجاج طبرسی، ج 2، ص 471، بحارالانوار، ج 52، ص 92 و معجم احادیث الامام المهدی علیه السلام، ج 4، ص 294.
[7] فرائدالسمطین، ج 1، ص 45، ینابیع الموده، ص 21، اکمال الدین، ج 1، ص 207، احتجاج، ج 2، ص 317 و بحارالانوار، ج 23، ص 5 و معجم احادیث الامام المهدی علیه السلام، ج 5، ص 270.
[8] اکمال الدین، ج 1، ص 206، فرائدالسمطین، ج 2، ص 253، بصائرالدرجات، ص 63 و بحارالانوار، ج 26، ص 248.
[9] اکمال الدین، ج 2، ص 205 و بحارالانوار، ج 27، ص 309.
[10] اکمال الدین، ج 2، ص 202 و بحارالانوار، ج 23، ص 5.
[11] اکمال الدین، ج 1، ص 204، بحارالانوار، ج 23، ص 29 و معجم احادیث الامام المهدی علیه السلام، ج 1، ص 489.
[12] اکمال الدین، ج 1، ص 204 و بحارالانوار، ج 23، ص 37.
[13] اکمال الدین، ج 1، ص 202،اصول کافی، ج 1، ص 170، غیبت نعمانی، ص 139 و بحارالانوار، ج 23، ص 34.
[14] اکمال الدین، ج 1، ص 202، اصول کافی، ج 1، ص 170، غیبت نعمانی، ص 139 و بحارالانوار، ج 23، ص 34.
[15] سوره ی انفال، آیه 33.
[16]

سوره نساء، آیه ی 59.

[17] علل الشرایع، ص 52 و بحارالانوار، ج 23، ص 19.

مرجعیت و رهبری دینی

مرجعیت و رهبری دینی

بنابر آنچه ما تحقیق نموده ایم، به کف گرفتن رهبری و مرجعیت دینی در دوران غیبت طولانی امام مهدی علیه السلام، به دست فقیه گرانقدر شیخ «حسین بن علی بن عقیل عمانی» آغاز گردیده است. [1] .

مرحوم «سید محمد مهدی بحرالعلوم» قدس سره در مورد آن شخصیت بزرگ علمی و فقهی می نویسد:

«او نخستین کسی است که فقه را دسته بندی و تهذیب کرد و در راه استنباط احکام شرعی از ادله تفصیلی آن، دست به تلاش و اجتهاد زد و در آغاز غیبت کبری، راه را برای تحقیق و تفحص از اصول و فروع و گسترش بخشیدن بدانها و بنیاد پایه های آن، گشود.»