رجعت یا حیات دوباره صفحه 65

1- 215. رسائل المرتضی / ج 3، ص 135.

2- 216. ر. فصل چهارم «رجعت یک سنّت همیشگی در میان امّت ها».

3- 217. سوره بقره / آیه 75.

4- 218. روح المعانی / جزء 20، ص 24.

5- 219. روح المعانی / جزء 20، ص 24.

زنده کردن بعد از میراندن و برگرداندن به سوی دنیا از اموری است که تحت قدرت خداوند متعال قرار می گیرد و از چیزهایی است که دو حیوان (قوچ) هم در مورد آن نزاع نمی کنند!»

خود برادران اهل سنّت ده ها بلکه صدها مورد از زنده شدن مردگان را در منابع حدیثی و تاریخی خودشان، بدون انکار و توجیه نقل نموده اند. موارد متعددی یافت می شود که ادلّه ی رجعت را نقل کرده و به طور ناخودآگاه پذیرفته اند، حتّی افرادی مثل ابن ابی دنیا، ابن اثیر، ابونعیم اصفهانی، سیوطی و … کتاب های مستقل و یا ابوابی را در کتاب هایشان، تحت عنوان «احیاء الاموات» به انسان های خوب و بد، حتی حیوانات اختصاص داده اند و مردگانی را که در اثر معجزات انبیا و اولیای الهی و یا در اثر دعای افراد عادی زنده شده اند، ذکر نموده و روایات آن را بدون انکار نقل کرده و راویان آن را توثیق نموده اند.(1)

به چند نمونه از اظهار نظر بزرگان و علمای اهل سنّت که درباره ی رجعت سخن گفته اند اشاره می کنیم.

ادلّه ی رجعت در منابع اهل سنّت

1 - رجعت و خلیفه دوم

خلیفه دوّم، اوّلین کسی بود که رجعت رسول خداصلی الله علیه وآله را ادّعا نمود و بر آن اصرار ورزید. او بعد از رحلت پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله می گفت: حضرت به ملاقات خداوند رفته و به زودی برمی گردد و دست و پای منافقینی را که معتقد به مرگ آن حضرت شده باشند، قطع می کند.

«عن أبی هریره لمّا توفّی رسول اللَّه صلی الله علیه وآله، قام عمر بن الخطاب فقال: إنّ رجالاً من المنافقین یزعمون أنّ رسول اللَّه صلی الله علیه وآله توفّی، واللَّه ما مات ولکنّه ذهب إلی ربّه کما ذهب موسی بن عمران فقد غاب عن قومه أربعین لیله ثمّ رجع إلیهم بعد أن قیل قد مات،