امام مهدی علیه السلام از ولادت تا ظهور صفحه 357

یعنی: از این رو (باید بدانند که) برخی رفتار ناشایسته آنان که ناخوشایند ما است و ما آن عملکرد را، زیبنده ی شیعیان نمی نگریم، عامل دیگری، ما را از آنان دور نمی دارد.

حقیقت این است که: انبوهی از روایات به صراحت، بیانگر این مطلب است که تمامی اعمال و رفتار مردم، در عصر هر پیشوایی از پیشوایان معصوم علیهم السلام در هر هفته دوبار، در روزهای پنج شنبه و دوشنبه به امام راستین جامعه ارائه می شود، از این رو طبیعی است که امام علیه السلام نمی پسندند که شیعه ی او به هر انحراف و اشتباه و گناهی آلوده گردد و این را در شأن شیعیان نمی نگرد و برای آنان نمی پسندد و همین آلودگی به گناه است که توفیق را از آنان سلب می کند و آنان را از افتخار دیدار، محروم می سازد.

«و کتب فی غره شوال من سنه اثنتی عشره و أربعمائه.»

«نسخه التوقیع بالید العلیا، صلوات الله علی

صاحبها....»

یعنی: این نامه، در آغاز ماه شوال سال 412 هجری، نوشته شده است.

رونویسی است، از توقیع شریف و دستخط مبارک، که درود خدا بر نگارنده ی آن باد!

این نامه ی ما بسوی توست! هان ای دوستی که حقیقت والایی به تو الهام گشته که به املای ما و خط یکی از افراد مورد اعتمادمان نوشته شده است. پس آن را از همگان پوشیده دار و آن را پیچیده و به کسی نشان مده و نسخه ای از آن بردار و آن گروه از دوستان ما را که به درستی و امانتداری آنان اعتماد داری، آنها را از دریافت آن آگاه ساز که خداوند به خواست خود، آنان رابه برکت ما، مشمول برکات خویش سازد.

در این فرازهای آخرین، حضرت مهدی علیه السلام به «شیخ مفید»دستور می دهد که نامه را از همه نهان دارد و آن را جزو اسرار بداند، تا هیچ کسی بر خط امام علیه السلام و کاتب او -بخاطر اسرار و رموز و حکمتهایی- آگاهی نیابد. و نیز دستور می دهد که