سیمای (چهره) ملکوتی یوسف علیه السلام صفحه 157

ص:176

این جوان، در اوج جوانی؛ چون این نگاه، مربوط به پیری او نیست. هر پیرمردی از گذشته بدش پشیمان است - البته اگر بد کرده باشد - و خوب می شود، مگر کافر باشد. هر پیرمردی در روزگار پیری وارد نماز، عبادت و مناجات می شود. روزگار گردنش را کج می کند، نه این که خودش بخواهد کج کند. هر پیرمردی سعی می کند که توبه کرده، خودش را پاک کند، بعد از دنیا برود. نگاه خدا به روزگار پیری حضرت یوسف علیه السلام نیست، بلکه به روزگار پر بودن وجودش از کرامت های ایام جوانی است.

در این بخش از زمان، اگر کسی نگاه خدا را به خودش جلب کند، هنر کرده است؛ چون خیلی ها در این بخش روی خدا را از خود برمی گردانند و رابطه خدا را با خودشان قطع می کنند. خیلی ها به خاطر قدرت و اوج جوانی، در مقابل حضرت حق دچار کبر می شوند.

اگر در این فصل از جوانی، انسان بتواند نگاه حضرت حق را به خود جلب کند، شاهکار کرده است. جلب نگاه در پیری با توبه، التماس، گریه و پشیمانی کار مهمی نیست. پیرمرد است و می گوید: دیگر دارم از کار می افتم، کمرم، پایم، سرم، چشمم و گوشم، از کار افتاده است، خدایا! کسی که به ما رحم نمی کند، اقلاً تو رحم کن، گذشته ما که بسیار کثیف، آلوده و ناپاک بوده، ما را ببخش، نفهمیدیم، جاهل بودیم، بد کردیم.

تفاوت نگاه خدا به جوانی و کهنسالی [1]

-1