کتابخانه بالقرآن

سیمای (چهره) ملکوتی یوسف علیه السلام صفحه 159

صفحه 159

ص:178

1- 1) - شرح الأسماء الحسنی: 1/134.
2- 2) - نهج البلاغه: خطبه 212، (من کلام له علیه السلام قاله بعد تلاوته أَلْهاکُمُ التَّکاثُر. . .) «إِنْ مُصِیبَهٌ نَزَلَتْ بِهِ ضَنّاً بِغَضَارَهِ عَیْشِهِ وَ شَحَاحَهً بِلَهْوِهِ وَ لَعِبِهِ فَبَیْنَا هُوَ یَضْحَکُ إِلَی الدُّنْیَا وَ تَضْحَکُ إِلَیْهِ فِی ظِلِّ عَیْشٍ غَفُولٍ إِذْ وَطِئَ الدَّهْرُ بِهِ حَسَکَهُ وَ نَقَضَتِ الْأَیَّامُ قُوَاهُ وَ نَظَرَتْ إِلَیْهِ الْحُتُوفُ مِنْ کَثَبٍ فَخَالَطَهُ بَثٌّ لَایَعْرِفُهُ وَ نَجِیُّ هَمٍّ مَا کَانَ یَجِدُهُ وَ تَوَلَّدَتْ فِیهِ فَتَرَاتُ عِلَلٍ آنَسَ مَا کَانَ بِصِحَّتِهِ فَفَزِعَ إِلَی مَا کَانَ عَوَّدَهُ الْأَطِبَّاءُ مِنْ تَسْکِینِ الْحَارِّ بِالْقَارِّ وَ تَحْرِیکِ الْبَارِدِ بِالْحَارِّ فَلَمْ یُطْفِئْ بِبَارِدٍ إِلَّا ثَوَّرَ حَرَارَهً وَ لَاحَرَّکَ بِحَارٍّ إِلَّا هَیَّجَ بُرُودَهً وَ لَااعْتَدَلَ بِمُمَازِجٍ لِتِلْکَ الطَّبَائِعِ إِلَّا أَمَدَّ مِنْهَا کُلَّ ذَاتِ دَاءٍ حَتَّی فَتَرَ مُعَلِّلُهُ وَ ذَهَلَ مُمَرِّضُهُ وَ تَعَایَا أَهْلُهُ بِصِفَهِ دَائِهِ. . . .» و موارد دیگری قریب به این مضمون از رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله نقل شده: طَ طَ إرشاد القلوب، دیلمی: 1/33؛ «وَ قَالَ علیه السلام لَوْ تَعْلَمُونَ مَا أَعْلَمُ لَضَحِکْتُمْ قَلِیلًا وَ لَبَکَیْتُمْ کَثِیراً عَلَی أَنْفُسِکُمْ وَ لَخَرَجْتُمْ عَلَی الصُّعُدَاتِ تَبْکُونَ عَلَی أَعْمَالِکُمْ وَ لَوْ تَعْلَمُ الْبَهَائِمُ مِنَ الْمَوْتِ مَا تَعْلَمُونَ مَا أَکَلْتُمْ سَمِیناً. وَ قَالَ صلی الله علیه و آله أَمَا وَ اللَّهِ لَوْ تَعْلَمُونَ مَا أَعْلَمُ لَبَکَیْتُمْ عَلَی أَنْفُسِکُمْ وَ لَخَرَجْتُمْ عَلَی الصُّعُدَاتِ تَنْدَمُونَ عَلَی أَعْمَالِکُمْ وَ لَتَرَکْتُمْ أَمْوَالَکُمْ لَاحَارِسَ لَهَا وَ لَاخَائِفَ عَلَیْهَا. . . .»

خنده ها، گریه های سنگینی قرار دارد.

پشت این خنده ها، ایدز، سوزاک، سفلیس، بیماری های عصبی، روانی و خودکشی و در نهایت آتش جهنم است.

شادی و گریه واقعی

اما شادی واقعی کجاست؟ خدا نیز در قرآن فرموده است که می خنداند و می گریاند:

« وَ أَنَّهُ هُوَ أَضْحَکَ وَ أَبْکیٰ» (1)

این متن در قرآن به گونه ای غیر از آن خنده و گریه است. خدا، خدایی است که می خنداند، آنجایی که خدا انسان را می خنداند، آنجایی است که: