سیمای (چهره) ملکوتی یوسف علیه السلام صفحه 250

ص:269

بماند و کسی که بخلش از بین نرود، توبه اش فایده ای ندارد.

«وَ مَنْ تابَ فَلَمْ یُقَصِّرْ اَمَلَهُ وَ لَمْ یَحْفَظْ لِسانَهُ فَلَیْسَ بِتائبٍ»

آن کسی که در آرزوهای دست نیافتنی دست و پا می زند و زبانش برای هر گناهی رها است، توبه اش توبه نیست.

«وَ مَنْ تابَ وَ لَمْ یُقَدِّمْ فَضْلَ قُوتِهِ مِنْ بَدَنِهِ فَلَیْسَ بِتائبٍ»

اگر کسی بگوید: خدایا! توبه کرده ام، ولی گوشت های حرام روییده بر بدن را آب و تسویه نکند، توبه نکرده است. اگر همه این امور را عوض کند:

«وَ إذَا اسْتَقَامَ عَلَی هَذِهِ الِخصالِ فَذَاکَ تٰائِبٌ» (1)و به آن تداوم بدهد توبه کننده واقعی است.

عزم بر توبه به درگاه غفار

می گوید: نیت واقعی داشته باش که از فردا خودت را عوض کنی، خدا اصلاً سخت نمی گیرد.

«یٰا مَنْ یَقْبَلُ الیَسِیرَ وَ یَعْفُو عَنِ الکَثیرِ» (2)بارها خدا پیغام داده است که من خدای سخت گیری نیستم. با این نیت، همه گذشته خود را تسویه کنیم. فقط بگو: همه چیز را جدی عوض می کنم، من هم جدی تمام گناهان گذشته تو را در همین لحظه می بخشم.

یکی از قیمتی ترین شعرهایی که در دوره عمرم دیدم این است: