سیمای (چهره) ملکوتی یوسف علیه السلام صفحه 275

ص:294

چهره های برجسته و به قول قرآن مجید «عُصْبَهٌ» افراد توانمندی بودند که روزگاری در دامداری، کشاورزی و ثروت می غلطیدند. اما بر اثر قحطی همه آنها نابود شد و حتّی برای خوراک روزمرّه خود نیز محتاج بودند.

شنیدند که بزرگواری در مصر است که تمام انبارهای کشور را از موادّ و آنچه را که مردم به آن نیازمند هستند، پر کرده است. این ده نفر با خواری و ذلّت به مصر آمدند.

عزت یوسف علیه السلام در برابر برادران

خدا بی جهت هیچ عزیزی را ذلیل و متکبّری را حقیر نمی کند. هر کس که سینه جلو می دهد، بنا نیست که خدا سینه اش را بشکند و او را بر سر جای خود بنشاند.

خدا از متکبّران انتقام گیر است، ولی یار و ناصر دوستان و عباد خود است.

مدتی عباد خود را در امتحان قرار می دهد که مانند کوره طلاساز است. طلاساز، طلایی که از معدن می آورند در کوره می گدازند و آتش زیادی به آن می دمد که ناخالصی هایش گرفته شود. سلسله ای از تعلّقات و قیود که در وجود پاکان عالم نیز نمی تواند ذرّه ای انحراف ایجاد کند، ولی در عین حال، در امتحانات این ناخالصی ها و گرد و غبارها را پاک می کند و طلای بیست و چهار عیار از آن در می آورد که تا ابد این طلا، ناب می ماند.

امتحان خدا برای این نیست که از حال عبدش خبردار نشود، بلکه او را در گردونه امتحان می آورد که ببیند تا چه حدّی صداقت دارد. آگاهی او به همه موجودات تا ابد، قبل از به وجود آوردن موجودات در علم او بوده؛ چون علم او ازلی و ابدی است. هیچ چیزی به او اضافه و از او کم نمی شود.

او نمی خواهد با امتحان معلوم کند که من چه کاره هستم و شما چه کاره هستید، بلکه می خواهد ما را از ناخالصی ها در بیاورد، اما اگر تحمّل نکنیم و از کوره امتحان فرار کنیم، ناخالصی ها در ما می ماند و او بعد از فرار ما، دیگر به ما کاری ندارد، مگر